Vluchten kan niet meer

De afgelopen jaren heb ik steeds beter geleerd om op een goede helpende wijze om te gaan met mijzelf.
Ik merkte dat ik eenvoudige taken niet altijd voor elkaar kreeg en had geregeld dat ik daar hulp bij kreeg, zodat de basishandelingen tenminste gedaan bleven worden. Daarvoor kwam er iemand bij mij thuis op zeer regelmatige basis.
Ik merkte ook dat mijn hoofd regelmatig volstroomt met gedachten die ik niet makkelijk kan uiten en ik had ontdekt dat met regelmaat therapie me daarbij helpt, zodat ik beter orden wat wel en niet van belang is om me voortdurend innerlijk mee bezig te houden. Daartoe ging ik met regelmaat naar een therapeute.
Ik merkte dat ik op een dagelijkse basis ontspanning kon vinden door op diverse plekken op social media het een en ander te lezen, dat mijn eigen levenservaringen wat kon relativeren, of me juist hielp om op een bepaald stukje ervan door te denken op een meer constructieve wijze dan wanneer ik dat uitsluitend in mijn eigen hoofd liet plaatsvinden. Daardoor kwam ik veelvuldig in gesprek met heel verschillende mensen over diverse onderwerpen die ons dan op dat moment bezighielden.
Ik vond ook uit dat ik in boeken afleiding kon vinden en in het kijken van films, omdat ik daarin nieuwe denkpatronen kon waarnemen en ondertussen in mijn eigen hoofd kon uittesten of naderhand op door kon denken. Daarvoor ging ik met grote regelmaat naar de bibliotheek en ook vaak naar de kringloopwinkel.
Ik merkte eveneens dat door al mijn maatregelen ik langzaam weer meer ruimte in mijn hoofd kreeg om aan nieuwe dingen te gaan denken en plannen te ontwikkelen voor activiteiten en mogelijk zelfs interactie met mensen die ik nu nog niet ken. Daarbij had ik via de gemeente hulp gevraagd, omdat ik nu eenmaal langere tijd niet meer op een gebruikelijke wijze deelneem aan de maatschappij en merk dat ik er niet meer zo goed de weg weet.
Ik vond uit dat al mijn ervaringen niet alleen mijzelf verder hielpen, maar ik daarmee ook mijn kinderen en anderen in mijn omgeving kon helpen om hun eigen leven meer kleur en vreugde te laten krijgen. Daardoor werd het steeds eenvoudiger om kalm en rustig mijn eigen bestaan te leiden.

Toen kwam er een besluit van overheidswege, dat niet alleen dit land betrof, maar de hele wereld aanging. Iedereen werd geacht zich te gaan houden aan een protocol dat bedacht was om veiligheid te garanderen voor zoveel mogelijk mensen, teneinde te voorkomen dat de IC-capaciteit overvraagd zou worden en teveel mensen tegelijkertijd een potentieel dodelijk virus op zouden lopen.

Het besluit veranderde alles.

Mijn zorgvuldig opgebouwde route richting normalisering van mijn eigen bestaan werd van het ene op het andere moment op losse schroeven gezet.

En de innerlijke processen buitelden over elkaar heen in hetzelfde tempo waarin de maatregelen van overheidswege afgekondigd en weer aangevuld werden. Mijn gedachten stonden niet meer stil. Ik racete innerlijk naar het moment dat het ooit weer opgeheven zou worden, dit besluit van 'social distancing' en kon me geen concrete datum voorstellen, omdat ik me onmiddellijk realiseerde dat dit nog maar het begin was. Een epidemie laat zich niet geheel sturen door maatregelen, het moet altijd eerst erger worden voor het beter wordt.
Ik viel innerlijk volkomen plat waar het mijn dagelijkse dingen betrof. Wat moest ik doen met mijn tijd nu ik niet meer mijn kinderen op maandagmorgen naar school hoefde te sturen en brengen? Ik bleef aanvankelijk langer liggen, kon mezelf maar moeilijk in beweging krijgen, zag er amper nut of noodzaak toe en verviel in gedrag dat ik ook vertoonde toen ik een volledige burnout had en toen ik in een nog eerder levensfase een diepe depressie had.
Mijn denken belemmerde mijn bewegingen.
Ik schoot ook richting paniekgedachten, omdat ik en mijn kinderen astma hebben en mijn partner naast longklachten nog vele andere fysieke kwalen heeft die ons allemaal zeer tot 'de risicogroep' laten behoren die ernstige verschijnselen kan verwachten als het virus ons bereiken zal. Paniek over 'wat als we ziek worden' en vooral 'wat als ik zelf ziek word', immers ik ben de spil van mijn leven, ik ben fulltime mantelzorger en moeder en heb ook nog de taak mijzelf op de been te houden. Wat als dat niet meer lukt? Een netwerk hebben we niet. Er is geen hulp die klaarstaat als ik ziek word.
Ik had ook last van grotere paniekgedachten. Zal de wereld nog wel bestaan in een toegankelijke vorm als dit maar door en door gaat? Kan ik nog wel alles krijgen dat nodig is? Het was al onmogelijk gebleken in de week ervoor om een thermometer aan te schaffen die dringend noodzakelijk was toen de thermometer het begaf die we gebruikten om de temperatuur van mijn geliefde in de gaten te houden na zijn operatie, nog maar kort geleden. Een nieuwe ontsteking moest nu zeker niet ontstaan en absoluut niet zonder dat we dat in de gaten zouden kunnen houden middels regelmatige metingen.
Ik kon de eerste dagen steeds minder mijn hoofd op orde krijgen. Het was een totale paniekerige chaos en het was maar goed dat mijn jongste zoon een grote fan van knuffelen is, want de oxytocine stroom moest zeer vaak aangewakkerd om mijn paniek onder controle te kunnen houden.

Na een paar dagen opzuigen van informatie en mijn hoofd alle kanten op laten dwarrelen werd het mogelijk mijn paniek in woorden om te zetten. Een goed teken. Nu was ik op de goede weg. Als ik woorden vind is de ergste ramp in mijn hoofd alweer achter de rug.
De toon was nog zeer paniekerig en onrustig en weinig geordend, maar ik had weer taal en taal is mijn anker en ankers zijn nodig als je stuurloos drijft op de oceaan van je bestaan.

Nog een dag of wat later, toen ik mijn paniekerige tekst ook gedeeld had met belangrijke personen in mijn bestaan, merkte ik dat ik wat meer ruimte kreeg voor gezondere gedachten.
Het was weer mogelijk mijn gevoelens wat te dimmen en mijn rationele logische denkpatronen terug te vinden die me al mijn hele leven als kompas dienen in de chaotische zee die mijn gevoelens zijn, met name in stormachtige dagen als er veel aan de hand is.
Het kompas liet me weten dat ik goed op koers ben en mezelf in zekere zin veel beter drijvende weet te houden dan het lijkt.
Tijd om weer eens te kijken naar de strategieën die ik ontwikkeld heb in de loop der jaren om staande te blijven.

En toen ontdekte ik iets verwarrends.

Want alles wat me blijkt te helpen is intussen onmogelijk of verboden (zonder wettelijk verbod, maar zo voelt het desondanks).

Ik krijg geen hulp in huis, omdat degene die het uitvoert gezondheidsverschijnselen had die normaal gesproken te onbeduidend zouden zijn om verstek te laten gaan, maar nu geschaard worden onder 'een te groot risico'. Aangezien ook mijn jongste dergelijke niet noemenswaardige verschijnselen vertoonde besloten we dat het beter was het over te laten gaan. Deze keer. Mogelijk is dat over twee weken weer anders.

Ik krijg geen therapie, omdat de organisatie die dat verzorgt besloten heeft dat alleen nog maar op afstand therapie gegeven kan worden. Dat is voor mij funest, want ik kan weinig tot niets met telefoon, al dan niet met beeld, als het gaat over mijn innerlijke zieleroerselen. Laat me schrijven en ik uit me wel, maar  vraag het me niet via een tussenstap waarbij je mijn stem kunt horen. Ik stok. Ik strand. Ik kan me niet meer uiten en zeg andere dingen dan die er op dat moment werkelijk toe doen. Ik lijk te functioneren, maar ben volledig van mezelf vervreemd en wek een indruk die niet overeenstemt met de realiteit van dat moment. Bij een face to face contact is dat door mij te corrigeren, omdat ik dan de (non)verbale reactie van de ander als spiegel ervaar en mijzelf dan kan 'lezen' en bij kan sturen doordat ik zie dat ik raaskal of verstop wat me bezighoudt.

Ik kan niet meer zo eenvoudig op social media ontspanning vinden, omdat iedereen te maken heeft gekregen met het Coronavirus en het nu overal 'het gesprek van de dag' is en er geen andere gespreksstof meer mogelijk lijkt te zijn, hoewel iedereen daar tegelijkertijd juist dringend behoefte aan heeft.

Ik kan niet meer op zoek gaan naar boeken en films ter ontspanning, omdat de bibliotheken dicht zijn en ook de kringloopwinkel beter vermeden kan worden. En nee, ik kan dat niet digitaal oplossen, omdat ik boeken en films letterlijk moet 'voelen' voor ik weet of ik er iets mee kan en een groot deel van de ontspanning bevindt zich ook in het zoeken naar iets van mijn gading, tussen de diverse mogelijkheden die er staan. De sfeer van een bibliotheek is digitaal niet te bereiken. De sfeer van een kringloopwinkel voel je niet vanachter een scherm.

Ik kan niet meer nieuwe activiteiten ontplooien of plannen maken voor kennismakingen met mensen die ik via internet ken, omdat we geacht worden sociale bezigheden te staken en te beperken. Het werpt me terug op een staat van zijn die ik los begon te laten, het totale isolement in mijn eigen huis, tuin en directe omgeving, waar ik mensen uitsluitend spreek via letters.

Het enige dat me nog rest is zorgen voor mijzelf, mijn partner, mijn kinderen, door te delen wat ik waarneem bij mezelf en het te publiceren voor wie er mogelijk wat aan heeft.
Juist in deze tijd dat iedereen te maken heeft met een 'onzichtbare vijand' is de behoefte aan vluchten groter dan ooit en de mogelijkheid kleiner dan ooit tevoren.

Ik heb het genoteerd omdat ik het constateer.
Ik ervaar het op deze dag dat ik het noteer niet als een extra zware last, omdat ik ook merk dat de wereld als geheel kalmer en bedachtzamer geworden is en meer rekening houdt met anderen en het tempo verlaagd heeft en creatieve oplossingen zoekt. Allemaal zaken die mij bevallen, hoewel ik er niet heel erg veel aan heb.

Mijn leven is in een nieuwe paradox aanbeland. Nu ik eindelijk weet hoe ik het beste mijn leven kan leven is de mogelijkheid om het ook toe te passen me vrijwel geheel uit handen geslagen.

Het is dat ik letters heb. Meer dan genoeg.
In mijn hoofd en in mijn omgeving.

Vluchten kan niet meer. Echt niet?
Vluchten kan in letters ten allen tijde.
Dus ik schrijf.
En ik lees.
En ik schrijf over wat ik lees.
En ik lees wat ik schrijf.
En ik vul mijn dagen met letters bedenken.
Of met letters delen.
Of met delen over letters delen en bedenken.

Ik hoop dat je wat hebt aan mijn letters.