woensdag 7 november 2018

Over de doden niets dan goeds

Er is een nieuw type uitje mogelijk.
Voorheen moest je het doen met de stenen aanduidingen die nietszeggend je op de akker aanstaarden. Daar was natuurlijk weinig lol aan te beleven, dat spreekt niet werkelijk tot de verbeelding. Tenzij je een meer morbide geest hebt of juist een zeer empathische die de teksten op de stenen als aanknopingspunt gebruiken kan voor een interessant verhaal over de beschrevene.
Wandelen over akkers vol van dergelijke stenen kan boeiend fotomateriaal opleveren en er zijn vele boeken mee gevuld.
Vandaag echter, kwam ik een nieuw type uitje tegen.

Ergens - ik zal de naam niet noemen - bleek op een locatie in het land ontdekt te zijn dat onder het aardoppervlak een reeks overblijfselen te vinden was met mogelijk archeologische betekenis. En natuurlijk is archeologie enorm belangrijk om meer te weten te komen over hoe het leven in vroeger tijden was. Hoogst interessant allemaal. Gaat over onszelf en wie wil nou niet weten hoe vroeger zijn of haar voorvaderen en voormoederen leefden? Iedereen toch!

Het kwam daarom goed uit dat dit keer geen potten en pannen, maar complete voorouders gevonden werden!
Het was uit een ver verleden, dus de kleding, huid en het eronder liggende organen gedeelte van het menselijk lichaam was geheel verdwenen, de botten waren alles dat nog aan het licht gebracht kon worden door de nijvere archeologen.

Nu vraag ik me echter af. En die vraag zag ik nog nergens genoteerd.
Is er niet zoiets als een wet die gaat over grafschennis? En is er ook niet zoiets als het met rust laten van graven? En is er ook niet een soort van fatsoensnorm die je ervan weerhoudt te gaan staren naar dode mensen?

Hoe kan het dan toch dat mensen samendromden rond de archeologische vindplaats en er zelfs toe uitgenodigd werden middels een aangekondigde 'kijkmiddag'.
Kijken naar skeletten.
Klinkt cool.

Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de voorouders die deze locatie ooit verkozen als laatste rustplaats voor hun geliefden er niet blij van zouden zijn geworden als ze geweten hadden dat ooit, op een later moment in de tijd, mensen samen zouden drommen rond de botten van hun dierbaren alsof het een attractie betrof waar je vrolijk naartoe kunt gaan.

Ik denk dat de middeleeuwen terug zijn.
Scrupules kennen we amper nog.