Tijdsdruk

Je zou toch denken dat het niet zo kan zijn dat anderen bepalen hoe jij je tijd indeelt. Of wat je doet met die tijd. Je zou toch denken dat je zelf degene bent die je agenda beheeert en bepaalt wat daar in terecht komt. Je zou toch denken dat als je kunt denken en handelen je ook in staat moet zijn de dingen zo in te richten dat je vrijheid bezit van denken en handelen.
Het tegendeel is het geval.

Tijdsindelingen worden bepaald door openingstijden. Tijdsindelingen worden bepaald door andermans beschikbaarheid. Tijdsindelingen worden bepaald door de mate van flexibiliteit in de agenda van anderen.  Tijdsindelingen worden bepaald door de grenzen die anderen met hun tijd geven aan jouw tijd. Dus stromen agenda's volg met 'niet te verplaatsen' afspraken. Dus verstoren telefoontjes van anderen die tijd hebben op dat moment jouw zorgvuldige planning (tenzij je niet opneemt, maar dan wordt je voor 'onbereikbaar' gehouden of 'bot' al naar gelang de kennis van degene die je probeert te bereiken). Dus maken regelingen die aan data gebonden zijn je tijd gevuld met handelingen die voor een bepaald moment plaats moeten vinden, omdat ze anders te laat zijn en niet meer mogelijk.

Tijd is een menselijke uitvinding, zeggen we.
Tijd is de mens, zeg ik.
Wie zichzelf belangrijk acht maakt dat anderen hun tijd (hun leven!) aan moeten passen aan de tijd van de belangrijk achter.
Wie zichzelf achter een instituut, instelling of bedrijf kan verschuilen kan de daar bepaalde tijd (door mensen!) dusdanig inzetten dat tijd een machtsmiddel van jewelste wordt.
Wie geen tijd heeft voor een ander, heeft in feite niet de bereidheid de ander waar te nemen als even belangrijk als de tijdgebrekverwoorder.
Tijd is allang geen neutrale eenheid meer, het is het wisselgeld geworden dat van mensen machines maakt en hen erbij bepaalt dat ze geenszins vrij zijn om te denken of te handelen naar eigen keuze.
Slaven van de tijd zijn we allemaal. Hoe vrijdenkend en vrijhandelend we onszelf ook wanen of weten. Niemand ontkomt aan de tijd.
Uiteindelijk slaat voor ons allen het laatste uur. En dat komt altijd te vroeg, nooit  exact op tijd.
Zou dat een verklaring zijn voor mijn stille verzet tegen de druk van de tijd? Stil verzet dat zich hard uiten kan in te laat arriveren op plaatsen waar tijd van belang geacht wordt. Van belang geacht. Alsof er niet altijd iets gebeuren kan in het kader van onvoorspelbaarheid die tijd vraagt. En aandacht. 

Ik acht tijd van belang. Maar beschik graag over mijn eigen tijd.
Het liefst altijd.

Ik wil graag onmogelijke dingen. Tijdloos leven in een wereld geregeerd door tijd.

Stereo typering

Vrij, een hele dag!
Wat zullen we eens gaan doen?

Naar de meubelboulevard!
Naar het tuincentrum!
Naar de supermarkt!

Kijken en natuurlijk ook maar gelijk wat kopen, want we zijn er nu toch.

Vrij, een hele dag!
Wat zullen we eens gaan doen?

Uitrusten.
Tuinieren.
Koken.

Een hele dag alle tijd om dat te doen wat alleen maar kan als je vrij bent. 

Pink ster en........

Dag in dag uit worstelen mensen met het leven. Hoe doe je dat eigenlijk, leven? Waar leidt het toe? Waar kom je vandaan en waar ga je heen? Hoe vind je een weg door de wereld? 

Iedereen is op zoek, ook zij die menen gevonden te hebben blijven zoeken, tenzij ze opgehouden zijn met leven. Leven is ten diepste zoeken. 

Het is in de harde werkelijkheid lastig om je staande te houden. 
Het leven met een roze bril bekijken is een weg die velen benutten om de harde werkelijkheid te verbloemen, mooier te maken dan die is, fijner dan het voelt, gekleurder dan het er uitziet in het onverbiddelijke licht van de realiteit. 
Het leven benaderen als een ster die je kunt volgen en kunt vinden is een andere wijze om je staande te houden in de harde werkelijkheid. Een doel voor ogen, een plek waar het doel zich bevindt en dan alleen nog maar een weg nodig hebben die je tot dat doel brengen zal. Het is een route die de werkelijkheid draaglijk kan maken. 
En dan is er nog een heel andere route. De weg die weinigen bewandelen, omdat het de harde werkelijkheid laat staan als hard en werkelijk. Die weg is de weg van de Liefde (met een hoofletter ja!). De weg van de Liefde houdt in dat je accepteert wat zich aan je aandient en er oordeelloos naar kijkt in de hoop er ooit zin en betekenis in te ontdekken en tegelijkertijd er mee levend dat je zonder zin en betekenis verder zult moeten gaan, ongeacht of je ooit je hoop werkelijkheid zult zien worden. De weg van de Liefde is de weg die op deze dag weer nieuwe inspiratie krijgt, als vlammen die op hoofden verschijnen als wind die de bakens verzet, als eye-opener en vernieuwer. 

De weg van de Liefde is lastig te bewandelen voor wie in het leven weinig liefde ontmoette. Het is eenvoudiger als je als kind gekoesterd bent in de schoot van je moeder, als je in de armen van je vader je geborgen wist, als je temidden van je medemensen een kind mocht zijn dat de wereld ontdekt. Mensen die dat gevoel missen, missen iets wezenlijks, basic trust, de basis van ieders menszijn. Het ontberen van basic trust is niet onoplosbaar, maar wel hard werken. Jezelf koesteren als was je in de schoot van je moeder, jezelf geborgen weten als bevond je je in de armen van je vader, jezelf zijn in een wereld die je temidden van medemensen ontdekt, het is mogelijk, maar vraagt een blik naar jezelf die vol van Liefde is, een blik die ziet wat je zelf niet weerspiegeld kon zien in de ogen van je moeder of je vader of je medemensen. Een mens zonder basic trust heeft er een extra zoektocht bij, een zoektocht naar bestaansrecht, een zoektocht naar een plek in jezelf die je duidelijk maakt dat je bestaan gewild en gewenst is en zin en betekenis heeft, ongeacht je huidige plek in de wereld. 

Vandaag is de dag dat we de roze bril af mogen zetten, de ster mogen vergeten en op zoek mogen gaan naar de Liefde die ons aan het licht doet komen in de harde werkelijkheid zonder dat we daardoor gaan verlangen naar de duisternis. Duisternis is vertrouwd als de schoot van de moeder, toch is het geen plek waar je je leven leven kunt ten volle. Duisternis is als wegduiken in de armen van je vader, toch is het geen plek waar je de wereld kunt zien. Duisternis is als meebewegen op de golven van de medemensen die je omringen, ook als je ze verzwolgen ziet worden door wat het leven hen aanreikt, toch is ook dat geen route die je het leven doet leven als leven dat jou de weg wijst die bij jou past. 
Leven in Liefde is leven in het besef dat duisternis bestaat en ontontkoombaar is, omdat het leven nu eenmaal tegenstellingen kent, en tegelijkertijd in het besef dat licht bestaat en ontontkoombaar is, omdat het leven nu eenmaal tegenstellingen kent. Tegenstrijdig? Te neutraal naast elkaar geplaatst? Leven in Liefde is beseffen dat tegenstrijdigheden bij de paradoxaliteit van het leven horen en dat alles ten diepste neutraal is tot wij er een mening over gevormd hebben. Sommige dingen zijn duister, andere licht, het is aan ons keer op keer gegeven de weg te volgen die ons uit het duister naar het licht kan brengen. De nacht is voorbij. Ontwaak!

Vier mij of toch maar 4 mei?

Een vlag halfstok, dat is de bedoeling de avond van de 4e mei, ook in het jaar onzes Heren 2015, 70 jaar na het einde van een niet uit te vlakken tijdperk in de hedendaagse geschiedenis, de jaren veertig/vijfenveertig. 

Toch hangt die vlag vandaag niet van harte. 

De vlag is geroofd, gejat, bezoedeld en gekreukt.

Niet de vlag die hangt te wapperen in het zachter wordende meilicht van het doorgebroken lentezonnetje. 
Die vlag is onschuldig, een voorwerp, zoals alle voorwerpen onschuldig gehouden kunnen worden tot iemand iets met het voorwerp uithaalt. 

De vlag die veranderd is is de vlag waar die ene wapperende vlag voor staat: de nationale driekleur. 

In dit land wonen mensen die menen dat het hun land is, dat zij kunnen bepalen wie er wonen mogen en op welke manier die toegelaten bewoners zich mogen gedragen en vooral hoe ze zich niet mogen gedragen. Ze mogen bijvoorbeeld geen positieve mening hebben over mensen die door die mensen afgeserveerd worden als buitenlander. Of nog erger, het geloof van die buitenlander genoemde personen als een neutraal gegeven opvatten dat niets specifieks zegt over alle aanhangers van dat geloof, anders dan dat ze dat geloof aanhangen. 
De mensen die menen dat dit land hun land is worden boos als je ze tegenspreekt. Ook als je daar goede argumenten voor hebt. Dat is gek. Om niet te zeggen beangstigend. 
Het doet denken aan lang vervlogen tijden, zo'n zeventig jaar geleden achter ons gelaten, toen mensen ook geen tegenspraak duldden. Bepaalde mensen tenminste, die duldden dat niet. Anderen wisten wegen te vinden om toch tegen te blijven spreken, waar ze maar konden, met woorden en met daden. Hun woorden en hun handelingen maakten dat we tot op de huidige dag nog in dit land een driekleur hebben die zou mogen wapperen als teken van hoop en verwachting, als teken dat we met elkaar ergens voor staan en ons ontworsteld hebben aan iets waar we allemaal tegen zijn. 
Helaas, de mensen die geen tegenspraak dulden zijn nooit verdwenen uit ons midden. Ze groeien in aantal. Ze groeien in hardnekkige koppige verbeten gelijkhebberigheid. En hoe meer ze groeien, hoe meer de vlag bezoedeld raakt. 

4 mei.......omdat oorlog nooit een antwoord moet zijn als je je zin niet krijgt.