Hulpwerkwoordenballade

Ik schijn een mens te zijn, sprak de mens.

Ik blijk een mens te zijn, sprak de mens.

Ik heet een mens te zijn, sprak de mens.

Ik dunk me een mens te zijn, sprak de mens.

Ik schijn me toe een mens te zijn, sprak de mens.

Ik kom voor een mens te zijn, sprak de mens.

Ik lijk een mens te zijn, sprak de mens.

Ik ben een mens!

©Fictorie, juli 2015 "Straatbeeld Spoleto, Italië"

Name calling

Het woordenboek op internet zegt dat 'name calling' vertaald kan worden met 'gescheld', 'getier'. Maar dat bevalt me geenszins, want dat zijn te zware woorden voor een alledaags verschijnsel. Mensen hebben in het algemeen de neiging om hun wereld overzichtelijk te houden. En overzicht krijg je door dingen bij hun naam te noemen. Letterlijk 'name calling' dus. Op zich een doodnormaal verschijnsel. Het is hartstikke onhandig om niet te weten waarover je praat, noem het beestje maar gewoon bij zijn naam! Dus mag een tafel tafel heten, ook al benut je het op dat moment als stoel. (of net andersom) En kan een bed een bed heten, ook al gebruik je het op dat moment als sofa (een ouderwetserig woord voor bank, niet van het betaaltype, maar zo'n lang ding dat je in je woonkamer zetten kunt). 
Woorden maken de wereld inzichtelijk en betrouwbaar. In het algemeen gesproken dan. 

Waarom dan deze blog? Een blog is immers de plek bij uitstek om iets aan te kaarten dat in het dagelijks leven opvalt, ergert, de aandacht trekt, spannend is, boeiend overkomt of iets anders actiefs doet in het hoofd van de auteur van de blog. 
Klopt. Zo ook hier. Nu. 

Name calling. Het is een alledaags verschijnsel met grote uitwassen die mensen in hoeken duwen waar ze zich niet willen bevinden of indelen in hokjes die mogelijkerwijze niet eens bestaan of verzonnen zijn om de wereld overzichtelijker te maken. 
Dan krijg je dus dat er gesmeten wordt met termen die algemene beelden verwoorden over dat wat in dat ene woord vervat is. De diepe nuance wordt ten enen male gemist. De grijstinten genegeerd. Het is een zwart wit verhaal dat door iedereen in een oogopslag begrepen wordt. Althans, dat meent de gebruiker van het woord.
En dan gebeurt er iets vreemds. Wanneer je dingen namen gaat geven, wanneer je mensen in groepen in gaat delen, dan zie je ineens dat er een groep is die valt onder je definitie. Tenminste, dat is hoe je gaat waarnemen. Ook al klopt er geen barst van!

Zo ontstaat de wij/zij wereld van de hullie en zullie taal. 
Zo ontstaat haat. 
Zo ontstaat onbegrip.
Zo ontstaat vervreemding.
Zo ontstaat verwijdering.
Zo ontstaat gettovorming.
Zo ontstaat 'blame the victim' gedrag.
Zo ontstaat 'wat ik niet wil zal jou zeker niet geschieden'. 
Zo ontstaat 'opgestaan is plaats vergaan'.
Zo ontstaat nimby.
Zo ontstaat onveiligheid.
Zo ontstaat chaos.

En het begint allemaal bij name calling. 

Op zich een neutraal verschijnsel. 

In den beginne was het woord. 

'Er zij licht'. 

Wegwezen! (een tweeluik)

De wereld bestaat uit snelwegen. 

De wereld bestaat uit landwegen. 

De wereld bestaat.

Hoe de wereld bestaat bepalen we helemaal zelf. Door de weg die we bewandelen, de stappen die we zetten, de routes die we nemen. 

De wereld bestaat uit tolwegen.

De wereld bestaat uit bruggen en viaducten.

De wereld bestaat. 

Of de wereld bestaat bepalen we met elkaar samen. Door de weg die we blokkeren, de stappen die we weigeren, de routes die we vermijden.