Als goede vrienden die elkaar compleet verstaan en elkaars zinnen aanvullen, maar ook elkaar misverstaanof totaal verkeerd begrijpen of niet in elkaar zichzelf herkennen.
Engels gedraagt zich in mijn hoofd als de verre vriend uit mijn puberteit die nu en dan van zich laat horen omdat er iets gezegd wil zijn dat in het Nederlands nergens naar klinkt of de pointe eenvoudigweg mist of de plank volkomen misslaat omdat het just English is dat het zo exact kan uitdrukken.
Ik bedacht dit vandaag toen de titel van deze blogtekst in me opkwam.
I was walking the dog and saw this silver lining.
Mijn hoofd zag meer.
Ineens drong tot me door hoe de twee talen in mijn hoofd ook symbool staan voor autisme ten opzichte van neurotypical zijn.
De wolk staat voor autisme. De zon is wie we echt zijn.
En waar de buitenwereld vooral de wolk ziet is mijn binnenwereld puur de zon.
Ik merk de wolk niet op.
Dat is namelijk slechts de buitenkant.
Als mijn innerlijke zon goed aanstaat I can switch between the cloud showing or hiding just by moving myself a little bit.
Als mijn innerlijke zon zich niet zo goed laat zien (overprikkeling, onderprikkeling, vermoeidheid), kan ik weinig veranderen aan hoe de wolk zich vertoont.
Mijn autisme springt vol in beeld. Geen enkele ruimte voor een ander perspectief, een andere klank, een andere taal.
Maar gelukkig ben ik niet de wolk. Er komt al een silver lining tevoorschijn! En dan weet ik dat soon I will be sunshine again.
My autism almost invisable en ik gewoon tweetalig zoals ik van mezelf gewend ben.
