Dit had een ingezonden stuk in de krant kunnen worden, maar dat is niet mijn behoefte.
Het gaat me om iets diepers dan de vluchtigheid van een discussie via de krant.
Toen ik opgroeide leerde ik dat een paar dingen in het leven niet voor iedereen bestemd zijn.
Je innerlijke belevingswereld is van jou, puur en alleen van jou.
Je mag denken wat en hoe je wilt, dat staat je geheel vrij.
Uiteraard mag je er het een en ander van delen met de mensen om je heen, maar niemand kan beslissingen nemen over wat er in jouw hoofd gebeurt, dat kun je uiteindelijk alleen zelf.
Wat ook van jou is is je lichaam. En daar hoef je ook niets van te delen met anderen (uitgezonderd artsen die je gezondheid in de gaten helpen houden en bij gelegenheid daarvoor ook toegang tot je lichaam nodig hebben).
Het is niet noodzakelijk je lichaam te tonen of op welke wijze dan ook in de openbaarheid te brengen, het behoort tot jou alleen.
Daarbij werd me ook uitgelegd dat het beschaafd is om je huid zo min mogelijk te tonen.
Handen, voeten, hoofd was acceptabel en bij warme omstandigheden zou armen, benen en hals of deel van schouder nog kunnen, als je maar voorkwam dat er zicht was op je geslachtskenmerken.
Het grote voordeel hiervan was dat het volkomen irrelevant was hoe iemand anders geslachtskenmerken er uitzien.
Daar kon je in je eigen innerlijke belevingswereld als je dat wilde een voorstelling van maken, maar tonen deed je het niet.
Wat me in deze tijd nogal bevreemdt is de drang van steeds meer mensen om via hun geslachtskenmerken duidelijk te maken wie ze willen zijn in deze wereld.
Huid tonen is steeds normaler en dat kan uiteraard, elke tijd heeft zijn eigen gewoontes.
Maar dat dit intussen uitgebreid is met in de openbare ruimte mensen inclusief hun hele lichamelijke hebben en houden af te beelden, met welk doel dan ook, bevreemdt ten zeerste.
De toegevoegde waarde ontgaat me ten enen male.
Waarom zou ik in mijn innerlijke belevingswereld meer begrip op kunnen brengen voor een transgender die gelukkig is met de eigen transitie als ik dat tot in het kleinste detail in beeld krijg?
Is een mens niet veel meer dan een lichaam?
Zou ik niet veel meer baat hebben bij een gesprek met een transgender die ik aanvankelijk simpelweg herkende als mens met vermoedelijk bepaalde geslachtskenmerken?
De drang tot delen is mijns inziens doorgeslagen naar een drang tot etaleren en zoeken naar verbinding via een route die eerder provoceert en daarmee vervreemdt dan verbindt en uitnodigt.
Dat de kunst andere gedachten heeft over het lichaam dan de wereld in de meest brede zin geeft de kunst nog niet het recht om overal en altijd haar visie te etaleren alsof het de enige wijze is waarop we in onze binnenwereld mogen denken over lichamelijkheid en het tonen daarvan.
Mijns inziens is dit een brug te ver en een grens over.
Maar ja, zo beleef ik dat in mijn binnenwereld.
Het staat de lezer uiteraard vrij er geheel anders over te denken.
