Het is nog steeds een leuk spelletje.
Voorheen ging het er om anderen rond te laten kijken naar iets dat jij wel zag en de anderen niet.
Voorheen bleef het dan bij het noemen van een kleur en de anderen konden raden wat jij zag dat die kleur had. Hoe langer het duurde voor ze het konden raden, hoe beter het wat natuurlijk. Want het ging erom dat ze moeite moesten doen voor iets dat voor jou direct in het oog gesprongen was.
Als spelletje erg leuk.
Maar in het echte leven, het leven waar je de kranten voor openslaat, de radio voor aanzet en het nieuws voor bekijkt, dat leven, daarin is het minder grappig dit leuke spelletje te spelen.
Er zijn veel mensen die er lang over doen om te raden wat anderen zien.
Er zijn meer en meer mensen die er lang over doen om te raden wat anderen zien.
En net als bij het spelletje dat we als kind vrijwel allemaal speelden komt het er ook nu op aan of je je kunt verplaatsen in de blik van degene met wie je het spel speelt.
En dat vermogen blijkt vaak afwezig te zijn. Of toch minstens slechts minimaal ontwikkeld te zijn.
Niet genoeg spelletjes gespeeld als kind, wellicht. Of te zeer gehecht geraakt aan de eigen wijze van kijken om nog te beseffen dat er tientallen andere wijzen van kijken te ontdekken zijn.
Wie het kind in zichzelf niet meer laat dwalen in alle gewenste en ongewenste richtingen, maar graag als volwassene een vaste en zekere koers vaart zal zelden nog in staat zijn te kijken met de ogen van de ander, met de ogen van een kind.
En dus ontgaat het velen waar het werkelijke bloot te zien is. Niet echt een kleur, ik weet het. Maar laten we welwezen, de keizer had ook echt geen kleren aan en toch werden die geprezen in alle toonaarden, puur om geen gezichtsverlies te moeten verdragen.
Het vermogen tot zien is niet eenieder in gelijke mate toebedeeld.
Ik kan het weten, ik heb een blinde vader.
En geloof me, die ziet heel wat meer bloot dan de goedziende medemens die ik hedentendage in media te pas en te onpas kleren van keizers zie aanbevelen.
Het zij zo.
