Vaak valt het mensen in mijn omgeving op dat ik me enorm druk kan maken over relatieve kleinigheden.
En het roept bij hen vaak enorme ergernis op, als ik maar door en door ga om me op te winden over iets dat in hun ogen niet veel om het lijf heeft en in hun ogen toch niet veranderen zal, wat ik er ook over opmerk.
Vaak betreft het zaken waarvan ik zeker weet dat het anders zou moeten zijn dan het is en waarvan ik weet dat het in ieders belang is of zijn zou als het was zoals ik meen dat het zou moeten zijn.
Voor mij is dat enorm belangrijk als basis voor de vermeende kleinigheid waar ik me op zeker moment druk over maak.
Want de kleinigheid staat ten allen tijde voor iets anders.
Iets dat ik me soms wel en soms totaal niet bewust ben, maar altijd bestaat als een groot iets waar ieder mens zich druk over zou maken, maar waarvan ik allang (al dan niet onbewust) weet dat ik me er oneindig druk over kan maken, maar het niet zal kunnen veranderen. Omdat mijn veranderbehoefte over dat grote heel erg aanwezig kan zijn en me een extreem onbehaaglijk onrustig gevoel van klem gezet zijn bezorgen kan, heb ik een copingstrategie die me uit de impasse probeert te trekken. De kleinigheden!
Er zijn altijd op elke dag wel kleinigheden te vinden waar een mens zich enorm over kan opwinden.
Bevind ik mij in een kalme periode van mijn bestaan (lang geleden dat dat zo was, ik kan het me niet eens meer heugen op dit moment) dan ben ik prima in staat om de kleine ergernissen van het bestaan relatief laconiek voorbij te laten gaan en me er op geen enkele wijze over op te winden. Ik zie dan prima in dat het beuzelarijen zijn en ik besef dat je energie verspillen aan dergelijke zaken uiteindelijk verspilde energie is en derhalve beter anders besteed kan worden. In zulke perioden ben ik een gelukkig mens, want functioneer ik zoals iedereen het liefste zou functioneren, rationeel, kalm, weldenkend en welwillend en met zelfbeheersing als een beuzelarij mijn pad kruist en ik er even een reactie op moet geven.
Hoe anders is dat in perioden van onrust (mijn huidige bestaan, al maanden, sinds er op diverse levensterreinen onduidelijke en ernstige situaties zijn ontstaan waar ik persoonlijk alleen maar in mee kan bewegen en niets tot zeer weinig aan kan doen, laat staan veranderen).
In perioden van onrust kan een kleinigheid me bovenmatig bezighouden. Een beuzelarij over een leeg schap in de supermarkt of een zoveelste keer dat een chauffeur de weg opdraait en mij dwingt mijn snelheid aan te passen terwijl de weg achter mij volslagen leeg was, kan me dan volkomen op tilt doen laten slaan en er een woedeuitbarsting uit laten gooien die zijn weerga niet kent en anderen het idee geeft dat er daadwerkelijk een steekje aan me los zit.
Dat steekje is intussen een hele naad die loszit en me dusdanig dwars zit dat elke beweging het risico met zich meebrengt dat de naad nog verder loslaat, waar ik me dan uiteraard ook enorm over ga opwinden, omdat het de omgekeerde behoefte is, de naad zou dicht moeten raken!
Toch heeft dit mechanisme in mij ook heel gezonde kanten. Want als er een echte gebeurtenis plaatsvindt waar ieder mens zich druk over zou maken, dan heb ik de kans om me eens fijn te laten gaan in de beuzelarij die werkelijke proporties heeft en me fijn af kan leiden van de langer durende ingewikkeldheden in mijn bestaan waar ik al maanden mee worstel en die nog wel een tijd voort zullen duren.
Soms is een beuzelarij een gelukkige gebeurtenis om de ongelukkige levenssituatie even te kunnen relativeren door stoom af te blazen over de beuzelarij.
Dus hoor je me ooit razen over iets dat in jouw ogen een kleinigheid is, vraag je dan af waar ik mogelijk werkelijk mee worstel en je geen oog voor had. Het kan maar zo zijn dat de razernij dooft in een seconde als je me zegt dat je begrijpt dat ik me hier heel druk over maak en me vraagt waar ik me verder nog druk over loop te maken. Schrik dan niet als woede onmiddellijk omslaat in diep verdriet. Dat is dan een combinatie van opluchting en een ontlading van het echte gevoel dat me op dat moment bezighoudt en zelfs een stukje vreugde over het feit dat ik gehoord en gezien ben in mijn diepste zijn.
Dus dank je, als je mijn beuzelarij serieus neemt!
Praat het niet uit mijn hoofd, maar snap dat er wat onder ligt.
Ik ben je er oprecht dankbaar voor.
N.B. Niet alleen ik, maar vele autisten kennen dit mechanisme, als ik af mag gaan op de autisten die ik van nabij ken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten