Kunnen delen wat me gebeurt, zijn commentaar dat ik die hond nou eindelijk eens af moet leren te springen. Terwijl ik voel dat het zijn zorgzaamheid met mij is die hem dergelijke dingen laat zeggen.
Op andere momenten zie ik immers zijn ogen oplichten als hij mij enthousiast ziet spelen met mijn onstuimige hond die zijn liefde voor mij bepaald niet onder stoelen of banken steekt.
Mijn grote liefde was graag geweest als die jonge hond van mij, onstuimig in liefdesuitingen.
Maar hij was al een man van jaren en niet meer zo in staat tot puppy gedrag, al bleef hij dat proberen.
Mijn grote liefde zweefde weg richting andere wereld ver voordat ik daar persoonlijk klaar voor was.
En nu ik al een paar jaar probeer door te leven zonder zijn liefdevolle aanwezigheid merk ik pas goed hoeveel rijkdom daarin gelegen was.
Hij maakte dat ik me rijk voelde, ook toen onze beide wasmachines het pal achter elkaar begaven en niet meer te repareren bleken en we via allerlei kunstgrepen aan geld moesten komen om een vervangende wasmachine te kunnen betalen.
Ik was nog steeds met die machine.
Hij maakte een goede keus voor me(voor ons), die ik in de stress van alles wat toen speelde zelf niet meer voor elkaar kreeg.
Hij maakte dat ik me rijk voelde toen hij er ondanks geldnood op miraculeuze wijze in slaagde ons in een cabrio te laten rijden.
Met open dak rijden is de ultieme rijkdom.
Met pijn in het hart deed ik uiteindelijk de voor mij wat te begrotelijk geworden cabrio weg, maar ik mis hem nog dagelijks en rij om die reden dolgraag met alle ramen wagenwijd open om tenminste iets van dat gevoel van rijkdom en ulltieme vrijheid te hervinden.
Hij maakte dat ik me rijk voelde toen we ondanks ziekenhuis verblijf nog woeste plannen voor de toekomst maakten.
Dat ik ze nog steeds niet uit kan voeren doet daar niets aan af.
Hij maakte dat ik me rijk voelde toen hij na een periode van intens verdriet om het gemis van zijn echtgenote, de moeder van zijn kinderen, op een goede dag me verraste met een schilderij dat hij die dag gemaakt had.
Het werd de erste in een reeks van zonsondergangen.
De kleuren spatten van het doek af, de verf lag er in dikke lagen (im pasto) op.
Het was een lust voor het oog en sprak iedereen aan, kunstkenners en kunsthaters zagen beide de waarde van deze liefde voor kleur, natuur en het vak.
Mijn grote liefde had het talent om te leven op een wijze dat de stukken er vanaf vlogen.
Tegelijkertijd was hij liefdevol en zorgzaam.
Had in het oog wat voor ons beiden heilzaam was.
En hij was de beste gesprekspartner die ik me ooit wensen kon.
Nog tijdens zijn leven moest ik keer op keer afscheid nemen van delen van hem.
En pas nu ik terugdenk ervaar ik hoe rijk ik bleef, ook temidden van de zware tijden die we samen doormaakten.
Het bloed van mijn duim begint te stollen terwijl ik deze tekst schrijf.
De pijn is schrijnend.
Maar ik ben mijn hond dankbaar dat hij me stil liet staan bij de pijnlijke rijkdom die mijn grote liefde me ten allen tijde bood.
Misschien leeft hij wel voort via mijn hond.
