14 november 2015
Dag waarop Sinterklaas voet aan Nederlandse bodem zet.
Dag waarop de wereld geschokt reageert op de aanslagen in
Parijs, de avond tevoren, zeven in getal.
Dag waarop de magische wereld van het kind bedreigd wordt,
door volwassenen die hun eigen gelijk hoger achten dan kindergeluk.
Het een mag niet met het ander in verband gebracht, spreken
stemmen op twitter.
Maar hoe kun je verbanden negeren als alles op je netvlies
verschijnt en je verlamt en verwart en raakt waar je niet geraakt wilt worden.
Verbanden hoeven niet gelegd, ze zijn. Verbanden hoeven niet gevormd, ze
schreeuwen je toe.
Werkelijke vrijheid van denken geldt voor diegenen die zich
durven begeven op paden die niet de moeite van het denken waard zijn en toch
gedacht schijnen te kunnen worden en dan gedachteloos besluiten het denken te
staken en een gezonder spoor gaan zoeken vol bewustzijn en geestkracht.
Waar mensen het bestaan om anderen naar het leven te staan
is een zoet gebeuren als een fantasierijk toneelspel dat een land ruim drie
weken in de ban kan houden - nog afgezien van de commerciële spin off die al
maanden langer de detailhandel geen windeieren lijkt te leggen – een welkome
afleiding van de toestand in de wereld en dienen de onverlaten die juist deze
dag kozen voor hun grote gelijk ( dat pas in de tand des tijds zal blijken als
alles van vandaag geschiedenis geworden is) de minste aandacht te krijgen.
Hij is weer in het land, de kinderen van dit land mogen weer
dromen en hopen en verlangen en wensen en over een week of wat hun wensen
vervuld zien danwel om leren gaan met de onvervulbaarheid ervan en het besef
dat wat wel hen toebedeeld werd toch werkelijk ook vreugde gaf en niet een
pijnlijk gemis van wat liever gehoopt was betekende. Deze tijd van het jaar is
een tijd waarin we met onze neus op de feiten gedrukt worden. De feiten dat er
ongelijkheid heerst in de wereld en dat rijke gezinnen meer ontvangen kunnen
van de goedheiligman dan gezinnen waar een dagelijks ontbijt al een probleem
vormt en winterjassen altijd zoveelstehands zullen moeten zijn. Kinderen zijn
niet blind voor die realiteit, maar geloven met heilig vertrouwen in de geest
van geven die Sint Nicolaas elk kind in het hart legt met elk klein geschenk
dat ontvangen mag worden. Dankbaarheid leren kinderen door te mogen ontvangen.
Geduld leren kinderen door te mogen verwachten en hopen. Solidariteit leren
kinderen door te mogen delen in eenvoudige vreugden op georganiseerde intochten
en Sinterklaasontvangsten op school en in dorpen en steden, vrij toegankelijk
voor ieder kind.
Heeft niets te maken met moord en doodslag in de Lichtstad.
Heeft alles te maken met hoe we kijken naar dergelijke nare gebeurtenissen die
ons allen raken al waren we er geen onderdeel van als dader of slachtoffer, als
overlevende of getuige, als rechtshandhaver of vreemdeling.
Met de intocht van
de Goedheiligman komt meer in ons land terecht dan gesteggel over de al dan
niet kloppende visie dat zijn knechten verkeerde boodschappen overbrengen op de
tere kinderziel. Met de intocht treedt een droom onze wereld binnen van een
realiteit waarin kinderen gelijkwaardig aan elkaar zijn, ongeacht hun
geboortegrond, huidskleur of opvoeding. Kinderen, ook zij die dat slechts in
hun hart nog zijn, mogen dankzij de Goedheiligman weer herontdekken dat dromen
gedroomd mogen worden en met een beetje geluk nog uit zullen komen ook, dat
delen in vreugde vreugde vergroot en dat het een genoegen is om te wachten op
wat komen gaat en er nu nog niet is. Deze dag leert ons toeleven naar een
wereld die dichterbij kan komen als we het spel weer durven spelen dat ons
kinderlijk gelukkig laat zijn.
De wereld is vannacht niet vergaan.
Sinterklaas
is toch gekomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten