Laatste dag van een worsteling met depressie

Ik moet snel zijn, voor de depressie de dag weer overneemt. Nu kan ik nog helder denken, nu kan ik nog dingen doen, laat ik vooral nu de dingen doen die ik vandaag wil doen, anders is er weer een dag voorbij zonder die dingen gedaan te hebben en heeft de depressie opnieuw een ‘recht van spreken’ argument in handen, immers ‘je doet helemaal niets’ is zeer demotiverend om nog iets uit te voeren. Ik laat me toespreken door de gezonde gedachten, die me voorspellen hoe de depressieve klanken weer klinken zullen, als ik ze de kans geef. Ik verkeer op de rand van een depressie. Nu kan ik nog terug, hoop ik althans, maar snel zal het te laat zijn en zal het monster de macht weer grijpen en me in de duisternis storten. 

Nee, duisternis is het niet, het is het vage lichtschijnsel van een ondoordringbare mist, waarin je vermoedt dat er een wereld bestaat, maar die totaal niet waar kunt nemen, wegens de dichte mist die het zicht op de werkelijkheid blokkeert. Dan kun je alleen nog maar hopen dat de zon gaat schijnen, zomaar spontaan, zonder actie van jouw kant, want actie is wel het laatste dat je op kunt brengen in die duister makende lichtgevende mist van ruimte waar je niets van tijd in kunt ontdekken. 

Alles is alles, alles is niets, alles is volkomen leeg en zinloos, want wat moet je voor beweging kiezen als mist je niet eens mogelijk maakt de stap voor je te zien. Het leven wordt leeg omdat het gevuld is met mist. Het leven wordt ondraaglijk, omdat je niets meer ziet wat je op zou kunnen fleuren. Het licht doet slechts vermoeden dat er zoiets zijn kan als een zon die de mist verdrijven kan, maar de mist zelf is alomtegenwoordig en allesoverspoelend. Je hele denken blokkeert. Het draait om lucht en leegte, die er toch zo tastbaar werkelijk uitziet nu de mist niet meer wijken wil.

Maar zover is het nog niet. Nu zijn het nog slechts opdoemende flarden, als witte wieven over de velden waaierend, ergens heeft het nog wel iets moois ook. Nee, niet doen, niet geloven dat het mooi is die mist, dan geef je de mist teveel aandacht, daar gaat die gebruik van maken, dat betekent groei van de mist en de eeuwige verdoemenis voor het heldere denken dat je nu nog bezit. Wees wijzer dan dat, ontvlucht de mist, ren er van weg, ga dingen doen, hou jezelf in beweging, en in hemelsnaam ga niet zitten kijken naar de mist!!!!!!

Het is al weer te laat, de mist doet zich gelden, ik was al weer een fractie te traag in mijn handelen en het moment is voorbij gegaan zonder dat ik het benutten kon. De dag is verloren. Niets zal er vandaag aan helderheid verschijnen, de zon laat het afweten en de mist overwint tot in de eeuwigheid. Dan kan de eeuwigheid niet snel genoeg komen, dan mag het vandaag wel allemaal voorbij zijn, dan is genoeg genoeg geweest en kan ik net zo goed de mist gelijk geven. Er is toch niets. Niets is alles. Alles is alles. En als dat zo is is het genoeg geweest. Vaarwel wrede wereld van de mist.