Als stilte de klank is

"Driewerf hoera voor de gesproken woorden", zo klonk het uit de monden van de menigte die de spreker had horen zeggen wat ze zelf niet hadden durven denken.
"Driewerf hoera!"
En daar gingen alle handen in de lucht en klonk tot driemaal toe het luidkeels geroepen hoera, hoera, hoera. Bij elke volgende keer kwam er meer kracht in de klank, gingen de armen nog enthousiaster omhoog en werd er meer saamhorigheid gevoeld.
Door de menigte althans.
De spreker stond nog bij te komen van wat zopas onder woorden gebracht was en toch wel van ver had moeten komen en moed gevergd had en lef gekost had en inspannend geweest was en weliswaar juist onder woorden gebracht en inhoudelijk correct geweest was maar eveneens een harde waarheid had laten klinken die de menigte bereikt had maar waar het de vraag van was of de menigte de diepe impact van de boodschap ook meegekregen had en er dat mee doen zou wat er mee gedaan zou moeten worden als de boodschap werkelijk serieus genomen zou worden.
Het hoera was oorverdovend; de stilte die volgde onopgemerkt door de menigte, maar in de oren van de spreker voelbaar als hamerslagen op een aambeeld, knal na knal sloeg diep naar binnen en deed de spreker aarzelen over de betekenis van het geuite hoera, tot driemaal toe maar liefst.