Jezelf tegenspreken

Dat zou ik nooit doen, sprak ze, waarna ze een dag later exact deed wat ze beweerde nooit te zullen doen.

Hoe kun je dat nou van me denken, reageerde ze, waarna ze bewees dat het zeer logisch was om die gedachte over haar te hebben. 

Het is voor veel mensen onbegrijpelijk dat er mensen zijn die zichzelf tegenspreken. Het komt op hen over als onbetrouwbaar, wispelturig, onbestendig, of zelfs gestoord. Hoe kan iemand het een beweren en het ander doen, hoe kan iemand dingen over zichzelf ontkennen die toch overduidelijk wel plaatsvinden?

Maar wat nou als je in de hoofden zou kunnen kijken van degenen die het betreft? 

Dat zou ik nooit doen, sprak ze. - Met dat ze de woorden uitsprak kon ze haar tong wel afbijten, daar was dat nare 'nooit' woord weer, waarvan ze zich aan het bedenken was dat ze het beter voortaan uit haar vocabulaire kon schrappen, want het kwam ongelooflijk vaak voor dat haar 'nooit' helemaal niet over 'nooit' maar vooral over 'nu' ging. Momentopnames waren haar woorden. Momentopnames van gevoelens die heftig maar onbegrijpelijk waren en door haarzelf amper verklaard konden worden. Ze was altijd zoekende. Kon niet ontdekken wat ze nu precies voelde, leek soms zelfs het tegendeel te verwoorden van wat er in haar omging. En dan kwam er vaak een 'nooit' aan te pas omdat het gevoel dat ze waarnam heel heftig was. En heftige gevoelens verdienen nu eenmaal grote woorden. Ook als de gevoelens bij nader inzien het tegendeel blijken te zijn van wat ze aanvankelijk erover uitsprak. Haar 'dat zou ik nooit doen' zou nog geen dag later een 'dat zou ik altijd doen' blijken te hebben moeten zijn. - 

Hoe kun je dat nou van me denken, reageerde ze. - Een adequate weergave van haar chaotische gevoel. Ze kon zich werkelijk niet indenken dat een ander die gedachte over haar er op na kon houden. En haar verbazing van dat moment uitte ze dan ook, met een nuancering door middel van het woordje 'nou'. Immers, nou betekent eigenlijk nu en als het nu betekent hoeft het niet een uitspraak voor altijd te zijn, het kan zijn dat de spreker op dit moment zoiets zegt en er later een andere mening op na gaat houden. Het was en is dus heel vriendelijk om middels dergelijke kleine signaalwoorden duidelijk te maken dat ze de spreker geenszins verdenkt van vastgeroeste gedachten die onwrikbaar slechts één kant op gaan. Hoe zou ze? Haar eigen gedachten dwarrelen ook vaak genoeg alle kanten op, behalve de goede. -

Ja, het is jezelf tegenspreken, voor de oren van de buitenstaander.
Nee, het is tegen jezelf spreken, voor de innerlijke waarnemer van de spreker van de gehoorde woorden. 

Tegenstrijdig? Het is maar hoe je het horen wilt of kunt.