Straks, midden op de middag heb ik een afspraak waarvoor ik een half uur moet reizen.
De hond moet nog uitgelaten (dat is hij inmiddels gewend, helaas). Ik heb net ontbeten.
In bed, om precies te zijn.
Vanmorgen was ik vroeg wakker, omat mijn blaas geleegd wou.
Vervolgens sliep ik door.
Een tweede keer werd ik wakker, maar zo voelde ik me niet, dus ik draaide me nog een keer om.
Omstreeks negen uur begon ik me wat fitter te voelen. Maar eens proberen of wakker worden een optie is.
De gebruikelijke ochtendberichten met goedemorgen rondgestuurd en zelfs een mail beantwoord.
Telefoons zijn echt handig tegenwoordig, je hoeft er nauwelijks mee te bellen.
Wat rondgeneusd op LinkedIn en zelfs eventjes op Facebook omdat ik er laatst weet eens wat plaatste dat ook nog reacties kreeg.
Langzaam werd ik wakkerder.
Omstreeks half elf drong tot me door dat opstaan onderhand wellicht een idee was.
Tegen half twaalf werd dat ook een handeling.
Beneden ontbijt gemaakt en toen besloten dat wegens aanhoudende dufheid toch maar boven in bed te gaan nuttigen.
En zo hoorde ik de klok net de middag inluiden.
Weer niet gelukt om 's morgens mijn bed uit te komen.
Welkom in de wereld van autisme.
Of is dit astma?
Of is het toch mijn B12 tekort dat vandaag weer een aanvulling behoeft?
Of is het de overgang die me maar blijft bestoken met onderbroken nachten en opvliegers?
Of is het wellicht de slaapapneu waar ik binnenkort een onderzoek voor krijg?
Of komt het door mijn neusdoorlaatbaatheid die volgende maand verruimd gaat worden?
Of heb ik teveel aan mijn hoofd?
Of doe ik teveel?
Autisme blijft mijn grootste obstakel, want als gevolg daarvan heb ik vaak amper een idee of ik mijzelf moet pushen of moet remmen, of ik mijn traagheid mag omarmen of me er tegen moet verzetten.
Hoe het ook zij, nu is het toch echt wel tijd om in actie te komen.
Dan maar weer op wilskracht en plichtsbesef vertrouwen.
