Traagheid

De kerkklok slaat 12 uur op een doordeweekse dag.

Straks, midden op de middag heb ik een afspraak waarvoor ik een half uur moet reizen. 

De hond moet nog uitgelaten (dat is hij inmiddels gewend, helaas). Ik heb net ontbeten.

In bed, om precies te zijn. 

Vanmorgen was ik vroeg wakker, omat mijn blaas geleegd wou. 

Vervolgens sliep ik door. 

Een tweede keer werd ik wakker, maar zo voelde ik me niet, dus ik draaide me nog een keer om.

Omstreeks negen uur begon ik me wat fitter te voelen. Maar eens proberen of wakker worden een optie is.

De gebruikelijke ochtendberichten met goedemorgen rondgestuurd en zelfs een mail beantwoord. 

Telefoons zijn echt handig tegenwoordig, je hoeft er nauwelijks mee te bellen.

Wat rondgeneusd op LinkedIn en zelfs eventjes op Facebook omdat ik er laatst weet eens wat plaatste dat ook nog reacties kreeg.

Langzaam werd ik wakkerder. 

Omstreeks half elf drong tot me door dat opstaan onderhand wellicht een idee was. 

Tegen half twaalf werd dat ook een handeling. 

Beneden ontbijt gemaakt en toen besloten dat wegens aanhoudende dufheid toch maar boven in bed te gaan nuttigen.

En zo hoorde ik de klok net de middag inluiden. 

Weer niet gelukt om 's morgens mijn bed uit te komen.

Welkom in de wereld van autisme. 

Of is dit astma? 

Of is het toch mijn B12 tekort dat vandaag weer een aanvulling behoeft? 

Of is het de overgang die me maar blijft bestoken met onderbroken nachten en opvliegers?

Of is het wellicht de slaapapneu waar ik binnenkort een onderzoek voor krijg?

Of komt het door mijn neusdoorlaatbaatheid die volgende maand verruimd gaat worden? 

Of heb ik teveel aan mijn hoofd? 

Of doe ik teveel? 

Autisme blijft mijn grootste obstakel, want als gevolg daarvan heb ik vaak amper een idee of ik mijzelf moet pushen of moet remmen, of ik mijn traagheid mag omarmen of me er tegen moet verzetten. 

Hoe het ook zij, nu is het toch echt wel tijd om in actie te komen. 

Dan maar weer op wilskracht en plichtsbesef vertrouwen. 

Planning, plannen, ongepland

Mijn brein heeft baat bij weten waar het aan toe is.

Dat zorgt dat ik in beweging kom, de dingen doe die gedaan horen te worden en ook nog plezier daar aan beleef.

Tegelijkertijd heeft mijn brein er een hekel aan wanneer planningen verstoord worden. 

Wat best ingewikkeld is, omdat in mijn leven vrijwel voortdurend verstoringen aan de orde van de dag zijn. 

Zo heb ik kinderen. 

En waar normaal gesproken kinderen steeds minder nodig hebben van hun ouders verloopt dat in ons geval nogal grillig. 

Een huishouden vol met autisten is nogal een uitdaging, om het diplomatiek uit te drukken. 

Behalve de gewone dat-hoort-er-bij-als-je-kinderen-hebt perikelen zijn er namelijk ook de onvoorziene zaken als zelf overprikkeld, moe of anderszins niet blakend van energie zijn en dan één of zelfs twee kinderen die juist op zo'n moment iets nodig hebben dat echt echt echt noodzakelijk is om door mij opgelost te worden. 

Met als gevolg dat we uiteindelijk bijvoorbeeld zeer laat eten, omdat niemand toekwam aan het bereiden van de zo noodzakelijke maaltijd. 

Voorruitdenken en plannen, mogelijk zelfs voorbereiden zou dus zeker handig kunnen zijn. 

En daar ben ik dan ook al jaren naartoe aan het werken. 

Er blijkt echter telkens een nieuwe verstorende factor op te duiken. 

Zo kan ik op het moment heel slecht mijn weekverdeling bepalen, omdat er een overgang is naar een nieuwe hulp in de huishouding. 

Het vaste moment in de week waarop ik opruimde en de hulp schoonmaakte is verdwenen en het nieuwe moment is tot onbekende tijd onbepaald (elke nieuwe hulp geeft de voorkeur aan een andere dag/tijd, zo blijkt telkens in de afgelopen jaren) 

En als ik niet weet wat dat nieuwe moment gaat zijn kan ik prompt geen vaste weekindeling meer maken omdat alles nog op losse schroeven staat. En mijn brein wordt daar niet blij van. 

Waar een ander wellicht gewoon verder gaat met het reeds bestaande schema, is mijn bestaande schema nu voorzien van een gat, dat een schuifgat is en dus mijn hele week verstoort. 

Schuifgaten zijn funest. 

Ze hebben de neiging te fungeren als zwart gat waar al mijn aandacht en energie naartoe getrokken wordt, met als gevolg dat er nog minder gebeurt. 

Door de weggevallen hulp heb ik die hulp harder dan ooit nodig. 

Nu maar hopen dat de vacature snel weer vervuld gaat worden.