Temidden van bekenden voel je je thuis. Temidden van verwante zielen voel je je erkend. Temidden van hen die zo zijn als jijzelf voel je je normaliter als de ander. Niets bijzonders.
Maar wat nu als je temidden van blanken blank bent en je toch ontheemd voelt? Wat nu als je temidden van rijken rijk bent en je toch misplaatst voelt? Temidden van hen die niet zijn zoals jezelf je bewust wordt dat je wellicht meer op hen lijkt dan het leek. Dan is er iets aan de hand.
En wat nu als je temidden van bekenden je ontheemd voelt? Temidden van verwante zielen je onzichtbaar weet? Temidden van hen die zo zijn als jijzelf opmerkt dat je toch totaliter aliter bent? Dan is er heel wat aan de hand.
In de ene context ben je de ene persoon, in de andere context de andere. Als je op je werk bent ben je geen privépersoon, als je bij je gezin bent geen werknemer. Doodnormaal.
Maar als je nu door die contextwisseling ook je eigen rol even kwijt raakt? Is dat dan nog normaal? Je in je gezin gaan gedragen als werknemer, je op je werk als een gezinslid opstellen, het komt voor.....
Conteksten door elkaar halen kan gebeuren en als je je vergissing bemerkt lukt het vaak wel om de schakel innerlijk om te zetten. Oh ja, dit is niet mijn partner/kind/broer/zus/ouder, het is mijn baas/collega.
Maar wat nu als er nog iets heel anders aan de hand is?
Je loopt in de supermarkt en iemand loopt naar je toe, met een joviale groet, gevolgd door een praatje. Je groet, maar kan niet de naam van wie je tegenover je hebt reproduceren, je doet mee aan het praatje, maar kan je niet meer voor de geest halen wie je nu eigenlijk voor je hebt, je neemt weer afscheid en blijft in verwarring achter, met wie stond je nu eigenlijk te praten?
Het klinkt als een idiote gebeurtenis, een zeldzaamheid voor de meeste mensen, maar wie de zeldzaamheid ooit meemaakte, zal goed in kunnen denken hoe ongemakkelijk je je na afloop voelt en hoeveel erger het wordt als je na een paar uur of een paar dagen ineens in een flits weet met wie je gepraat hebt en dat je die persoon echt had moeten herkennen, omdat het notabene je collega/baas of een ander overbekend persoon is.
En wat nu als dergelijke voorvallen geen incidenten zijn, maar met zeer veel regelmaat voorkomen. Dan wordt een zeldzaamheid regel, waar het tot de uitzonderingen had dienen te blijven behoren.
Als dat gebeurt is er geen sprake meer van context, de context is volkomen losgeraakt van de persoon die in die context zich bevindt. Binnen de bekende context geen vuiltje aan de lucht, alle namen en gezichten vallen op de juiste wijze op hun plek, maar buiten de bekende context is het worstelen met losse gegevens als puzzelstukjes die uit de doos gevallen zijn en nu op zoek zijn naar de juiste doos, die de afbeelding weergeeft die de context is van dit gezicht, waar een naam bijhoort die verdwenen lijkt te zijn in de mist die zich aandient tijdens het zoeken ernaar.
Gezichtsherkenning spreekt voor de meeste mensen vanzelf. Een bepaalde groep mensen echter kan er geen logica in ontdekken. Ze voelen zich als een kleurling temidden van blanken, als een arme temidden van rijken, als een totaliter aliter temidden van de mensheid die gezichten wel herkent.
Context is alles, maar niet alles is context..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten