maandag 22 februari 2021

Te veel gevraagd

Soms zijn er dagen dat er teveel van me gevraagd wordt.
Er is me geleerd al mijn hele leven in diverse opleidingen, therapieën en door goede vrienden, dat ik vooral aan mezelf moet denken. 
Dat tegen een autist zeggen is goed om vaak te herhalen, want het is zo wezensvreemd om te denken aan iemand die je het beste waarneemt via anderen, dat het erg makkelijk vergeten kan worden. 
Op dagen dat er teveel van me gevraagd wordt hoor ik als een soort mantra alle stemmen in mijn hoofd oplichten met diezelfde woorden 'wel aan jezelf denken!'

Ik heb voor mijzelf in een periode van rouw nadat mijn schoonmoeder onverwacht overleden was gemerkt dat 'aan jezelf denken' vooral ging betekenen dat ik niet moest vergeten dat ik behalve een geest ook een lichaam heb en dat de geest het beste blijft functioneren als je zorgt voor voldoende brandstof en rust voor het lichaam.
Die les leerde ik al doende in 1995 en komt me tot op heden zeer goed van pas. 
Inmiddels weet ik dat de hersenen in stressvolle tijden meer brandstof vragen dan normaalgesproken en dat als emoties ermee gepaard gaan die brandstof zeker ook suiker moet bevatten.
Dus nu ik momenteel te maken heb met een vader in het ziekenhuis, die begin februari een spoedoperatie onderging, een moeder die revalideert na een herseninfarct vlak voor de jaarwisseling en een geliefde die op 12 februari een zware operatie onderging waar hij nog van herstelt in het ziekenhuis, realiseer ik me terdege dat 'denk aan jezelf' zeer belangrijk is.

Maar hoe doe je dat dan concreet als er dagen zijn waarop je amper een moment rust hebt omdat alledrie de dierbaren op hun eigen locatie bezocht moeten? 

Vandaag was een voorbeeld van een dag waarop 'denk aan jezelf' nog wel wat voeten in de aarde had.

Bij het ontwaken was het duidelijk dat de overvolle dag van gisteren nog doorgedrongen was in de dag van vandaag en niet door nachtrust voldoende hersteltijd had gehad. 
Langzaamaan dan maar. 
Gelukkig was de hond een nachtje bij de oppas blijven logeren, dat scheelde al in ochtendenergiegebruik. 
Een douche bleek een goed plan om nog wat meer overprikkeling van de vorige dag te laten wegvloeien en na deze verkwikkende start en een kop koffie plus ontbijt kon de dag gestart. 

Onderweg geconstateerd dat tanken toch wel echt nodig was vandaag. En hoewel een tankstation op de route lag daar bewust niet gestopt, om de energie niet alsnog te laten verdwijnen in net niet geautomatiseerde handelingen. 

Aangekomen bij de revalidatieplek van moeder binnen pas ontdekken dat de benodigde twee euromunt voor de noodzakelijke leenrolstoel niet meegenomen was uit de auto had in potentie de kracht om de dag al te laten ontsporen voor die goed op gang was. 
De gedachten flitsten van 'oh nee, nou moet ik weer teruglopen', waarbij de draai richting deur al fysiek ingezet bleek te worden puur door de gedachte, naar 'nou, ik ga wel zonder, mogelijk staat boven nog steeds de nooit opgeruimde rolstoel', waarbij de stap al weer leek te versnellen richting lift, naar de oplossende gedachte 'misschien heb ik zo'n muntstuk in mijn portemonnee', waarna de portemonnee bekeken werd en er zowaar een munt gevonden werd. 
De lichte paniek bij de ontdekking, werd doeltreffend onderdrukt door de gedachten door te laten ontwikkelen, mogelijk dankzij het genuttigde ontbijt. 

Boven moeder opgehaald en daarna startte de wandeling richting ziekenhuis. 
Daar bleek vader vandaag goed aanspreekbaar en een lichte euforie kwam naar boven. 
Een aangenaam energieopleverend gevoel, dat enthousiast verwelkomd en gekoesterd werd. 
De vraag om een familiegesprek bleek omgezet in een concreet voorstel voor diezelfde middag en in de ontstane euforie was dat geen enkel punt. Alles kan! 

Het bezoek aan vader werd na een uurtje afgerond, onder het mom van een vermoeide moeder. 
Vader was ook moe, maar zou dat bij hardop aangeven van die constatering ontkennen, al was het maar om het bezoek te verlengen. 
En zelf werd er geen vermoeidheid meer waargenomen nu de euforie het roer vast in handen had. 

De wandeling terug werd gevolgd door aanwezigheid bij de door moeder genuttigde broodmaaltijd en daarbij werd enthousiast nagepraat en kwamen ook andere zaken langs. 
Geen spoor van vermoeidheid meer en evenmin honger, hoewel de klok wel degelijk aangaf dat het weer tijd was iets te eten. 

Terug in de auto zakte alsnog de euforie, nu er geen moeder meer aanwezig was om dat gevoel mee te delen en zoals gebruikelijk volgde onmiddellijk de dip in energie. 
Het was toch wel een vermoeiende ochtend geweest. 

Al bij de eerste rotonde drong door dat het goed was om toch nog even snel bij een winkel te stoppen, nu de planning van de dag herzien was en het zaak was snel de geliefde te bereiken teneinde die te verwittigen van de geplande afspraak op de middag. 
Niet rechtsaf dus, maar een vlotte zwaai linksom de rotonde weer op. 
Het ging goed, maar verdiende geen schoonheidsprijs. 

Bij het uitstappen drong pas na een paar passen richting winkel door dat iedereen een mondkapje droeg. 
Oh ja..... Weer terug, een mondkapje halen. 
Een eerste teken van teruggekeerde overprikkeling. 
Het werd toch tijd om iets te eten.... 

De winkel bleek een oase van rust, vanwege de vertrouwdheid van de winkelketen en het fijne muziekbehang dat de gespannen zenuwen danig kalmeerde. 
Even snel de gewenste dingen halen werd een stuk minder snel. 
Denk aan jezelf klonk weer en dat lukte hier vrij aardig. 
Even kijken op deze plek, nog wat zoeken op die plek en langzaam kwam de kassa alsnog in beeld. 
Altijd de kassajuffrouw op dagen als deze. 
Ter voorkoming van fouten en voor het broodnodige intermenselijke contact zonder enige beladenheid. 
Dat korte logische moment van besluiten wel of niet een bon mee geeft net de kalmerende vertrouwdheid die heilzaam doorwerkt. 

Terug in de auto de route aangepast naar snel en doeltreffend op de plek van bestemming komen, dus toch maar over de ring nu. 
Onderweg een smoothie genuttigd en bij stoplichten happen genomen van een maaltijdsalade. 
Echte tijd voor lunch was er immers amper. 

In het andere ziekenhuis was het bij binnenkomst op de kamer een drukte van belang. 
Er was net een looppoging ondernomen die goed verlopen was.
De euforie borrelde weer omhoog. 
In de korte tijd die beschikbaar was de gekochte spullen overhandigd en de plannen voor de middag gemeld. 
Nauwelijks was er ruimte voor meer uitwisseling van wederwaardigheden, behalve een enthousiast verslag over het goede contact met vader die morgen. 
Belangrijk, omdat een dag eerder het contact nauwelijks mogelijk gebleken was. 

Om drie uur weer richting auto. 
Voor vertrek uit de parkeergarage de laatste happen van de maaltijdsalade genuttigd en weer door. 

Het gesprek bij vader was gevuld met veel medische informatie. Er konden ook vragen gesteld maar de hersens kwamen niet veel verder dan de belangrijke vragen met betrekking tot de dagelijkse zorg en de wensen daaromtrent. 
Genoeg informatie, maar toen de arts in opleiding die ook bij de operatie van vader aanwezig geweest was weer vertrokken was hingen er toch ineens nog vragen in de lucht. 
Een andere keer dan maar. 
Broer liep mee naar buiten en samen bespraken we het gehoorde en onze gedachten daarbij en eenmaal buiten kwam ook de naderende ontslagdatum van moeder ter sprake. 
Broer was van mening dat ' haar in het diepe gooien' vast wel beter resultaat zou hebben dan ze zelf voorzag. Ze kon heus wel voor zichzelf zorgen met wat ondersteuning van thuiszorg. 

De geautomatiseerde handeling van parkeerkaart betalen ging bijna mis toen de hersenpan op tilt sloeg door het gehoorde onbegrip van broer voor de wijze waarop autistische vrouwenhersenen werken. 
Met de grootst mogelijke moeite lukte het om zonder al te veel stemverheffing of al te felle bewoordingen te weerspreken dat het 'vast wel zou gaan'. 
Nee, dat gaat het niet! 

Als ik al vergeet dat ik mogelijk dorst of honger heb en me daarom moe of onprettig voel, maar niet opsta om dat op te lossen, simpelweg omdat de logica niet doordringt, juist als ik het hard nodig heb, hoeveel te meer geldt dat dan niet voor onze 81jarige moeder die al meer dan 50 jaar uitsluitend voor anderen zorgt en nooit echt voor zichzelf heeft hoeven zorgen? 
Het leek niet helemaal binnen te komen. 
Wat logisch is, zo zei ik, omdat het ook zeer lastig voor te stellen is. 
Mijn zinnen werden steeds chaotischer en mijn gedachten buitelden over elkaar heen en het leek verstandig ons gesprek voor nu te staken, ook omdat het parkeerkaartje dat we zojuist gekocht hadden geen eeuwige geldigheidsduur heeft. 
We namen afscheid. 

In de auto besloot ik eerst wat te drinken van de smoothie en een paar granenkoekjes te eten, die voor dit doel van snel bijkomen altijd in de auto liggen. 
Het hielp. 
De hersens werden weer kalmer en rustig kon de auto gestart en in beweging gebracht. 

Dit keer bij het stoplicht toch bewust de langzamere snelheid route door de stad genomen, omdat de snelheid van de tweebaansring nu teveel gevraagd zou zijn. 
Het was inmiddels half vijf geweest en zou daar vast druk zijn.

De rustige keuze bleek een goede te zijn. Er was zeer weinig verkeer op de weg, grote delen van de route was er amper een auto te zien zelfs. 
Het verliep vlot en kalm en vlak voor de laatste kruising een richting verandering vergde schoot het tanken weer naar boven als noodzakelijkheid. 
Dat zou vast handiger zijn om nu te doen. 
Zo gezegd zo gedaan. 
Even naar rechts was een tankstation te vinden. 
Het kostte een langere route om die te kunnen bereiken, maar dat lukte en bij de pomp aangekomen werd de auto bij de eerste pomp neergezet. 
Een achterop komende auto reed eromheen naar de voorste pomp en toen pas drong door dat dat natuurlijk logischer geweest was om zelf te doen. 
De juiste keuze maken voor de te tanken brandstof duurde langer dan gebruikelijk. 
Een andere pomphouder en een overprikkelende dag waren daar debet aan. 
Het lukte en toen kon er in de winkel betaald. Na een terugloop moment voor het noodzakelijke mondkapje. Ook deze ruimte was aangenaam om even tot rust te komen, dus maar een rondje langs de uitgestalde goederen en toen het oog viel op koude koffie daar een exemplaar van meegenomen. 
Zou het nog een idee zijn om zo bij de McDonald's te stoppen voor de avondmaaltijd? Of toch maar door en later thuis iets eten? 
Het werd door naar het ziekenhuis zonder verdere tussenstop. 
In de parkeergarage de koffie nog genuttigd en een laatste paar koekjes en een beetje chocola. 
Toen weer een mondkapje op en naar de afdeling. 

De ruimte was wederom gevuld met activiteit, maar nu was de enige taak nog er zijn voor mijn geliefde en de activiteiten pasten binnen de verwachtingen. 
Rond een uur of zes was de rust meer weergekeerd en nu zit ik al een tijdje rustig dit relaas te tikken terwijl hij slaapt. 
Straks ga ik weer naar huis. 
Mijn hond ophalen en nog een kalmerende avondwandeling maken. 
En natuurlijk een maaltijd nuttigen! 

Ja, denk aan jezelf is een zeer goed advies. 
Maar soms is zelfs dat bijna teveel gevraagd.