Laatste dag van een worsteling met depressie

Ik moet snel zijn, voor de depressie de dag weer overneemt. Nu kan ik nog helder denken, nu kan ik nog dingen doen, laat ik vooral nu de dingen doen die ik vandaag wil doen, anders is er weer een dag voorbij zonder die dingen gedaan te hebben en heeft de depressie opnieuw een ‘recht van spreken’ argument in handen, immers ‘je doet helemaal niets’ is zeer demotiverend om nog iets uit te voeren. Ik laat me toespreken door de gezonde gedachten, die me voorspellen hoe de depressieve klanken weer klinken zullen, als ik ze de kans geef. Ik verkeer op de rand van een depressie. Nu kan ik nog terug, hoop ik althans, maar snel zal het te laat zijn en zal het monster de macht weer grijpen en me in de duisternis storten. 

Nee, duisternis is het niet, het is het vage lichtschijnsel van een ondoordringbare mist, waarin je vermoedt dat er een wereld bestaat, maar die totaal niet waar kunt nemen, wegens de dichte mist die het zicht op de werkelijkheid blokkeert. Dan kun je alleen nog maar hopen dat de zon gaat schijnen, zomaar spontaan, zonder actie van jouw kant, want actie is wel het laatste dat je op kunt brengen in die duister makende lichtgevende mist van ruimte waar je niets van tijd in kunt ontdekken. 

Alles is alles, alles is niets, alles is volkomen leeg en zinloos, want wat moet je voor beweging kiezen als mist je niet eens mogelijk maakt de stap voor je te zien. Het leven wordt leeg omdat het gevuld is met mist. Het leven wordt ondraaglijk, omdat je niets meer ziet wat je op zou kunnen fleuren. Het licht doet slechts vermoeden dat er zoiets zijn kan als een zon die de mist verdrijven kan, maar de mist zelf is alomtegenwoordig en allesoverspoelend. Je hele denken blokkeert. Het draait om lucht en leegte, die er toch zo tastbaar werkelijk uitziet nu de mist niet meer wijken wil.

Maar zover is het nog niet. Nu zijn het nog slechts opdoemende flarden, als witte wieven over de velden waaierend, ergens heeft het nog wel iets moois ook. Nee, niet doen, niet geloven dat het mooi is die mist, dan geef je de mist teveel aandacht, daar gaat die gebruik van maken, dat betekent groei van de mist en de eeuwige verdoemenis voor het heldere denken dat je nu nog bezit. Wees wijzer dan dat, ontvlucht de mist, ren er van weg, ga dingen doen, hou jezelf in beweging, en in hemelsnaam ga niet zitten kijken naar de mist!!!!!!

Het is al weer te laat, de mist doet zich gelden, ik was al weer een fractie te traag in mijn handelen en het moment is voorbij gegaan zonder dat ik het benutten kon. De dag is verloren. Niets zal er vandaag aan helderheid verschijnen, de zon laat het afweten en de mist overwint tot in de eeuwigheid. Dan kan de eeuwigheid niet snel genoeg komen, dan mag het vandaag wel allemaal voorbij zijn, dan is genoeg genoeg geweest en kan ik net zo goed de mist gelijk geven. Er is toch niets. Niets is alles. Alles is alles. En als dat zo is is het genoeg geweest. Vaarwel wrede wereld van de mist.

Ozewieze woze wieze walla kristalla

'Ledigheid is des duivels oorkussen', 
zo werd mij als kind bijgebracht. 
Met als gevolg dat ledigheid zelden mijn dagen vullen zal, immers ik geef geen oorkussens aan zij die mij kwaad gezind zijn. 

Toch groeide ik eveneens op met de filosofie dat het goed is voor kinderen om zich nu en dan te vervelen. Het zou hen helpen om zichzelf te leren hoe ze zichzelf kunnen vermaken op het moment dat er geen vermaak voorhanden is. 
Ik leerde daardoor in ledigheid zin en nut ontdekken

uitzicht wanneer je in het gras ligt op een zonnige dag

op een wijze die me onthouden was ware ik ten allen tijde beziggehouden door de een of andere geplande activiteit, danwel tijdvullende overbruggingshandeling die me uit de ledigheid weg had kunnen trekken. 

Hedentendage is het aanbod aan bezigheden schier oneindig. Volwassenen kennen amper de mogelijkheden van het wereldwijde web waar hun kinderen en kindskinderen mee grootgroeien. Waar ik vroeger nog uit mijn stoel op moest staan om het televisietoestel - dat toen nog zwart wit als standaarduitzendpatroon had - aan danwel uit of op een andere zender (die er amper waren overigens, ik stam nog uit de tijd van Nederland 1 en Nederland 2) te zetten is het tegenwoordig voldoende om een vinger op te tillen en weer neer te laten komen op de gewenste knop en ploep, daar verschijnt het beeld dat je zocht. Deze bewegingloosheid lijkt ertoe te leiden dat hersens niet meer getraind worden in het besef dat om iets voor elkaar te krijgen het samenspel van lichaam en geest onontbeerlijk is. Zonder in beweging te komen verandert er niets in je omgeving. De subtiliteit van de tegenwoordige bewegingen wekt de valse indruk dat het voldoende is te wensen de wereld een ander aanzien te geven teneinde dat ook voor elkaar te kunnen krijgen. De vingeroefening ontgaat de geest grotendeels. 
Hetzelfde verschijnsel lijkt doorgedrongen te zijn tot het onderwijs. Waar ik als kind nog daadwerkelijk op zoek moest gaan in bibliotheken om kennis op te doen die me op school niet geboden werd (eenvoudigweg omdat die niet voorhanden was in de schoolboeken, mijn kennisbehoefte was vele malen groter dan het curriculum dat ik geacht werd tot me te nemen in de eerste 12 jaar van mijn leven), is het tegenwoordig voldoende om met een cijferlijstje te zwaaien waarop staat vermeld dat je getest bent en geschikt bevonden bent en dus in aanmerking komen kan voor Plusklassen danwel Leonardo-onderwijs of een andere vorm van onderwijs gericht op de zeer leergierige maar niet noodzakelijkerwijze ijverige leerling en ziedaar, je bedje is gespreid, je mag gaan liggen naast de ledigheid minnende kwezel. 

Waar voorheen de ledigheid des duivels oorkussen was is nu de volledigheid des duivels oorkussen. Volledig vermaak, volledig aanbod van kennis, volledig zinvolle tijdsbestedingen, het maakt de kinderen en kindskinderen van de ouderen van tegenwoordig tot prinsen en prinsessen die met een vingerknip kunnen eisen bediend te worden op hun wenk die in een oogwenk vervuld dient te worden want anders dreigt het gebrul, het gedrein, het gezeur en het geklier, waar niemand op zit te wachten. 
Uiteraard niet. Dat geklier, gezeur, gedrein en gebrul doet de oudere te zeer denken aan de eigen jeugd waarin dergelijk gedrag voorafging aan een periode van aan je lot overgelaten worden teneinde in je eigen sop gaar te koken en de verveling op geheel originele wijze te lijf te gaan door zelf verzonnen bezigheden die op jouw maat gesneden waren. Die last willen we onze kroost en nakroost niet bezorgen. We herinneren ons te zeer hoe saai het leven op die momenten zijn kon. 
En saai staat synoniem aan ledigheid en ja, we weten allemaal wat daar van komt!


En de duivel?
Die is aanweziger dan ooit. Verscholen tussen de overdaad aan activiteiten die het creatieve denken dat originaliteit bevat in de kiem smoort nog voor het als een teer bloempje de kop boven het maaiveld waagde te steken. Geniet! Tot je er dood bij neervalt of verveeld je schouders over ophaalt. 
Het is de duivel om het even.
 

ozewiezewoze-een-liedje-met-een-mooie-betekenis

Vechten tegen windmolens

Vooropgesteld, ik ben fan van energieopwekking via methoden die geen schade aan mens, milieu en de toekomst van de aarde berokkenen.
En ten tweede, dit stuk gaat niet over windmolens!

Achterhoedegevechten van welke aard dan ook worden in het algemeen snel opgevat als 'vechten tegen windmolens'. En toch is het nodig dat dergelijke gevechten gevoerd worden, teneinde de voorhoede ervan te doordringen dat er in de achterhoede meer gaande is dan ze zich bewust wenst te zijn. 

Het zijn niet de media die opinievormend zijn die daadwerkelijk opinievormend zijn. Het is heel andere media die de menselijke geest opinies laat vormen, hun geest laat beïnvloeden, hun leven laat bepalen en vormgeven. 

Welke media zijn dat dan zoal? 
Het zijn de programma's waarin huizen van willekeurige mensen (nou ja, wat heet, ze zijn zorgvuldig geselecteerd op bereidheid tot het uit handen geven van elke invloed op de inrichting van hun huis) door de programmamakers omgevormd worden tot modelwoningen die de willekeurige mensen tonen als bewoners van woningen die zijn zoals perfect past bij deze bewoners.
De programmamakers zien er geen been in om professionals in te huren die het bestaan om dierbare meubelstukken van de betreffende mensen af te wijzen als passend bij deze mensen danwel deze meubelstukken om te vormen tot gewenstere vormen die wel passend geacht worden. (te denken valt hierbij aan andere poten of tafelbladen, of kasten in andere kleuren of algehele verzaging tot wanddecoraties)

De gewillige deelnemers aan het programma gaan geheel volgens protocol enthousiast akkoord met de veranderingen die op hun verzoek door de programmamakers doorgevoerd werden - ze tekenden immers geheel vrijwillig een contract daartoe - en zijn er van overtuigd dat de veranderingen uitsluitend verbeteringen zijn en hun woning nu laten tonen wat voor mensen ze zijn. 

Dat laatste klopt. 
Iedereen kan nu zien dat deze mensen geheel geïndoctrineerd zijn door de visie die hen bijgebracht is door de programmamakers die hen selecteerden op ontvankelijkheid voor het laten veranderen van hun eigen smaak en inzicht (weliswaar anders dan die van de programmamakers, maar wel geheel eigen van smaak en inzicht, wat eenieder daar ook van meent te moeten vinden) door de smaak en het inzicht van de ingehuurde professionals die eenvoudig weg 'niet mooi' of 'niet mijn smaak' als criterium blijken te hanteren en daar eenvoudig mee weg komen wegens eerder genoemd ondertekende contract. 
Dit alles lijkt onschuldig vermaak. Simpelweg een entertainend programma waar de massa van smult. Het is echter veel meer dan dat. De smaak van de enkeling die zich professional mag noemen, wordt in dergelijke programma's tot norm verheven. De eigenheid van iedere deelnemer wordt beperkt tot het goedkeuringsstempel dat de professional er al dan niet aan verlenen kan, vaker niet dan wel uiteraard, waar ben je anders professional voor, als mensen zelf hun eigen huis zouden kunnen inrichten hadden dergelijke professionals geen werk meer en dat kan natuurlijk niet!!!!!!
De kijker ziet de gedweeë bewoners van de modelwoning als klapvee hun gepimpte woning betreden waar elke levendige wansmaak danwel eigenbedachte onhandige indeling uit weggesaneerd is en bedenkt vertwijfeld dat de eigen levendige wansmaak aan smaak toe is die meer in overeenstemming is met de professionele smaak en dat de eigenbedachte indeling wel heel wat handiger kan en ziedaar, de woninginrichtingswinkels hebben er weer klanten bij, de professionals die adviezen tegen betaling uitdelen hebben er weer klandizie bij en voor de armzalige ongelukkigen die dit alles zich niet kunnen permitteren vanwege hun te lage inkomsten bezorgen de medische stand inkomsten, wegens het ongelukkige gevoel dat hen ziek, zwak en misselijk maakt in het huis dat nu niet langer comfortabel en gezellig aanvoelt, maar een bron van onbehagen is geworden. 
Zo wordt het volk ontevreden gehouden en de van adviesdieners aan een eeuwigdurende boterham geholpen die het ontevreden volk niet langer kan beleggen wegens de uit de pan gerezen kosten voor de herinrichting van wat voorheen perfect passend en volkomen weerspiegeling van hun eigen bestaan was. 
Windmolens bestrijden.....het zijn achterhoedegevechten.

Vast flexibel

Spullen hebben plekken die passen en ongepaste plekken. 
Ongepast kan zijn dat ze simpelweg te groot zijn voor de plek waar ze zich bevinden. Ongepast kan ook zijn dat ze zich bevinden op plekken waar andere dingen of eenvoudige leegte beter op zijn plek zou zijn. 
Op zichzelf geen probleem. De spullen zijn verplaatsbaar naar gepaste plekken. Op maat. Exact geschikt voor die specifieke spullen. 

Meestal staan we niet stil bij dergelijke dingen. Pas in het uitzonderlijke geval dat de hoeveelheid ongepaste spullen groter is dan de gebruikelijke hoeveelheid begint er inwendig een reactie te ontstaan. Variërend van 'wat een rommel', tot 'ik ga eens opruimen', gemengd met 'wie laat dat daar nou slingeren!' en 'waarom moet ik het altijd doen!' en ook nog wel aangevuld met 'laat maar liggen' of 'ik negeer het' en incidenteel kan nog langskomen 'ik denk er voortdurend aan, waarom doe ik er niets aan?' of nog complexer 'ik zou willen dat ik nu opstond en het aanpakte, maar ik blijf zitten en heb er last van, waarom zit ik mijzelf hier in de weg te zitten als ik er toch duidelijk last van heb?'

De inwendige reacties vergen ruimte. Inwendige ongepaste ruimte. Ongepast, want het is meer dan inwendig te verteren is en vult het hele denken. Ongepast, want het behoort niet gedacht te hoeven worden als er tijdig ingegrepen is.

Het merkwaardige verschijnsel doet zich voor dat naarmate de spullen beter op zijn plek komen de ergenissen over de ongepaste spullen toe schijnen te nemen. En naarmate de ergernissen toenemen neemt het vermogen af om die ongepaste spullen hun gepaste plek toe te wijzen. En zo houdt het probleem zichzelf in stand en maakt de oplossing het probleem in zekere zin erger. 

Klinkt onlogisch?
Ja, dat denk ik nou ook altijd.
Temidden van rommel die maar toe lijkt te nemen, juist daar waar de opruimacties ook toenemen.