Sinds ik weet dat het gewoon bij me hoort, valt het me soms ineens op, de beweging die ik ongemerkt aan het maken ben, een zachtjes heen en weer wiegen van mijn lichaam, in zittende of staande positie. Het is alsof ik mezelf op een schommel bevind en door de wind heen en weer gewiegd word, in een rustig ritme alsof de wind als eb en vloed gelijkmatig heen en weer beweegt.
Het ritmische wiegen dient een doel, zo weet ik sinds ik me er in ben gaan verdiepen.
Het doel is mijzelf tot kalmte manen, mijzelf alert en wakker houden, mijzelf laten doorstaan waar ik op dat moment niet uit weg kan of wil.
Afgelopen zaterdag was het er weer.
Lange tijd niet opgemerkt, maar nu, ineens, in een zaal vol stoelen, grotendeels gevuld met mensen, betrapte ik mijzelf er weer op. Ik zat heen en weer te wiegen!
Dat was na een aantal enerverende uren, waarin ik van huis naar plek van bestemming gereisd was, actief meegedaan had aan de mindfulness waarmee de bijeenkomst gestart was, een aantal lezingen nauwgezet gevolgd had, geluncht had temidden van vele anderen en een deel van het middagprogramma gevolgd had. Ineens was het op, zo realiseerde ik me toen ik er naderhand over nadacht, waar die beweging toch door ontstaan was.
Ik was me er op het moment zelf totaal niet van bewust. Voelde adrenaline stromen, was aangenaam alert, kon alles goed volgen, maar registreerde wel die heen en weer wiegende beweging die ik aan het maken was.
Vandaag is het donderdag, er is al bijna een week voorbij sinds dat moment. En nog steeds merk ik dat mijn hoofd niet helemaal helder is, mijn lijf nog niet van de voor mij normale energiekheid en ik me algeheel nog veel bezig hou met wat ik 'bijkomen' noem. Er komt weinig nieuws bij me binnen deze dagen. Alles wat ik doe is herhaling van wat ik al eens deed. In een kalm tempo. Met veel, heel veel, pauzes tussendoor, waarin ik mijn hersenen probeer te ordenen middels wat letters die ik her en der tik of hier en daar lees.
Mijn hersens zijn wel uitgewiegd intussen, heb ik de indruk. Maar zelf merk ik nu pas goed hoezeer dat wiegende moment waar ik gelukkig gewoon aan toegaf, temidden van de mensenmenigte, voor mij onontkoombaar en essentieel was om tot het einde toe mijn aandacht erbij te kunnen houden en ook nog veilig naar huis te kunnen rijden naderhand.
Wiegen is in een rustige balans terugbrengen als er teveel impulsen op me afgekomen zijn, van buitenaf en van binnenuit (eigen associaties bij alles wat ik hoor/zie/voel/ruik).
Er is voor zover ik weet tot op heden alleen een engels begrip voor deze gewoonte van mij, die zich ook op andere wijzen uiten kan, maar het meest zichtbaar is voor derden in deze specifieke wiegende vorm. Het woord is 'stimmen'.
Ik vind wiegen eigenlijk wel een goede vertaling. Ook als het gaat om andersoortige bewegingen dan wiegen.
Het is een goed woord omdat het een woord is dat past bij heel jonge kinderen, die je wiegt als ze te onrustig zijn om in slaap te vallen.
Om het onrustige gevoel in mij in slaap te laten vallen (de adrenalinestroom die te hevig wordt?) is wiegen een juiste beweging. Ook als dat wiegen zich uit in kleinere onopvallendere repeterende bewegingen van kleinere onderdelen van mijn lichaam. Het doel is altijd hetzelfde, kalmte terugbrengen in een situatie die teveel van me vraagt.
En ja, soms dient wiegen een ander doel. Het tegengaan van verveling op een moment dat het echt nodig is om te blijven waar ik ben. Dan helpt wiegen me om de concentratie op te brengen om niet algeheel met mijn denken naar andere oorden te vertrekken waar het op dat moment beter toeven is dan in het hier en nu.
Wiegen bepaalt me bij wie ik ben, een wezen in een lichaam, dat balans nodig heeft om gezond te kunnen blijven functioneren.
Maar wiegen is ook een duidelijk teken van overbelast zijn in dat specifieke moment. Wiegen is een alarmbel.
Zoals je horen kunt als je stopt met een doodmoeë baby te wiegen.
Om dergelijke klaaglijke huilgeluiden te voorkomen is wiegen een automatische oplossing van mijn wijze lijf. Het weet wat het nodig heeft. Ik moet alleen nog leren dat tijdig te organiseren.
Zie je me wiegen? Dan weet je dat ik beter uit de situatie zou kunnen vertrekken en eerst tot mezelf komen.
Of ik het met je eens ben zal zeer afhangen van de situatie waarin ik me op dat moment bevind.
Zaterdag voelde ik me als een vis in het water, temidden van autisten en zij die met hen om willen leren gaan. Beter kun je het niet treffen!
