Het paard verkeerde in hogere regionen, daar waar de rook om je hoofd niet wil verdwijnen en keek de diepte in. Het was een steile helling die te slechten was, uitkomend op een smalle steeg die afgesloten was met een houten deur. Deze kant leek niet verstandig. Draaien dan maar in een andere richting. Een witte balk hing uit de witte muur die de achterkant vormde van het pand. Hier leek meer ruimte te zijn, een ruime tuin was er te zien. Maar ommuurd. Ook dit leek geen uitkomst te bieden. Dan de derde kant maar eens bezien. Hier blokkeerde een toren van kratten het pad. Eén kant bleef over. De voorkant. Een risico. Want daar naar beneden gaan betekende gezien worden.
Het paard waagde de sprong en landde midden op de straat. Het was stil op straat. Zoals gewoonlijk op de late avond.
Het paard galoppeerde er vandoor. De beweging voelde vertrouwd. Het lijf was krachtig en bewoog in de ruimte alsof het nooit anders gedaan had. Vrijheid tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten