Auschwitz herdenken, kun je daar ooit mee stoppen?

Na 70 jaar zou je toch denken dat het wel genoeg is met dat herdenken. 
Je hoort het deze en gene denken en zelfs uitspreken. 

Maar is het genoeg als je de pijn nog dagelijks om je heen ziet ontstaan? 
Is het genoeg als je nog dagelijks mensen dingen hoort beweren die dezelfde onverschilligheid uitstralen die Auschwitz mogelijk maakten? 
Is het genoeg als je nog overal om je heen mensen ontmoet die amper weten hoe groot en zwaarwegend het gewicht van Auschwitz in de geschiedenis van de mensheid geweest is?
Is het genoeg als je nog dagelijks haat hoort zaaien? 

Andere groepen? 
Oh....
en wat had Auschwitz ons ook al weer duidelijk gemaakt? 
Dat mensen mensen zijn en dat waar we mensen ontmenselijken of in groepen beginnen in te delen van meer en minder waarde er iets verandert in ons eigen denken? 


Niemand, geen mens, heeft het recht van een ander mensen te bepalen dat die geen bestaansrecht heeft. 
Niemand, geen mens, heeft het recht van een ander mens te bepalen dat die van een minderwaardige soort is. 
Niemand, geen mens, heeft het recht zijn gelijk te halen over de rug van een ander mens. 

Ontmenselijking, het is niet gestopt bij Auschwitz. 
Mensen gunnen medemensen geen menswaardig bestaan omdat ze zelf schijnen te menen door andere mensen in een hoek gedreven te worden, zelfs (of juist???) als dat geenszins het geval is. Mensen die de spiegel van de menselijkheid mijden door mensen te ontkennen als medemensen en hen tot anders dan mens te betitelen of te bejegenen, begaan de fout de onverschilligheid die ze menen te mogen propageren als zwaard van Damocles boven hun eigen bestaan te hangen. 

Niemand, geen mens, komt ongeschonden vrij als de weg ingeslagen wordt naar ontmenselijking van menswaardig bestaan voor alle mensen, ongeacht ras, kleur, of welk kenmerk dan ook dat bij mensen horen kan. Mensen zijn mensen. Onstuitbaar. Geen mens kan daar onderuit. Tenzij je besluit jezelf niet langer mens te achten.......Wat je zegt dat ben je zelf.......en daarom doet schelden wel degelijk zeer........in de ziel van degene die de mens niet langer mens acht. 

Blijf herdenken. 
Tot herdenken lachwekkend geworden is, omdat het volkomen overbodig is en elk mens mens mag en kan zijn.