In mijn jeugd was mijn favoriete tijdverdrijf met een boek in een boom gaan zitten lezen. We hadden een tuin waarin een groot uitgevallen struik als boom functioneerde en ik trok me daar graag terug tussen de takken, ongezien vanuit huis en ver weg van het rumoer dat mijn jongere broers en zusje voort konden brengen.
Geluiden hebben me altijd gestoord. Omdat ze overprikkeling veroorzaken, begreep ik veel later pas.
Geluiden waar ik aan deelneem zijn minder erg, omdat ik dan weet dat ze bij de activiteit horen.
Lezen maakt geen geluid, hooguit het ritselen van de bladzijden als je omslaat, een extra reden om dol op lezen te zijn.
De hoofdreden was een andere. Het was voor mij een manier om actief deel te nemen aan de wereld terwijl ik er toch en toeschouwer in kon blijven. Lezen bood me de ruimte om toe te treden tot plekken en gebeurtenissen die ik in het echte leven niet bereiken kon.
Zo las ik 'Christianne F.' over een wereld die door mijn milieu als 'onderwereld' betiteld werd en voor mij onbereikbaar was, omdat ik geen flauw idee had hoe je de onderwereld zou moeten bereiken als je alleen maar mensen uit de bovenwereld kent.
Zo las ik ook historische romans over werelden die niet meer te bereiken waren omdat ze in het verleden lagen. Werelden waar ik naar kon terugverlangen alsof ik ze wel degelijk ooit zelf had meegemaakt.
Juist die werelden komen in deze weken waarin we ons opsluiten vanwege het Coronavirus weer naar boven in mijn hoofd. Of beter gezegd, het feit dat in het verleden dingen te vinden zijn die je in het heden missen kunt.
Ik mis die tijd waarin ik in een boom in de tuin klom om te gaan zitten lezen.
En de afgelopen weken krijg ik min of meer het gevoel dat die tijd me alsnog teruggegeven wordt in het heden.
De wereld is rustiger en stiller nu ik er niet aan hoef deel te nemen door kinderen of partner naar afspraken te rijden.
De keren dat ik buiten kom is de straat vrijwel verlaten en zijn de plekken waar ik kom zeer rustig. Mensen lijken de wereld amper nog te bevolken. Communicatie verloopt via letters. En zo heb ik het het liefste. Een lege wereld, gevuld met letters en natuur.
Mijn ogen kalmeren door van de natuur te genieten en mijn geest prikkelen door letters tot me te nemen en mijn gedachten de vrije loop te laten. Het ultieme geluksgevoel.
En toch......
Ergens wringt het in mij.
En ineens drong het tot me door. Wat al die boeken me bieden en geboden hebben is een inkijkje in een wereld waar ik op veilige wijze aan deel kan nemen, omdat ik er slechts een toeschouwer in ben en niet hoef deel te nemen. Om te weten hoe de wereld van Christianne F. er uitziet hoef ik niet drugs te gaan gebruiken, ik hoef slechts de letters tot me te nemen waarin haar leven geschetst wordt. Een veilige afstand en tegelijkertijd een goede inkijk in haar bestaan. Precies vervreemdend genoeg om mijn denken op de juiste wijze te prikkelen en vertrouwd genoeg om nog herkenbaar te zijn als een werkelijk bestaande mogelijkheid in deze wereld.
Zo wil ik deelnemen aan de wereld. Van een afstandje. Zonder nat te hoeven worden. Zonder moe te hoeven worden. Zonder gestoord te hoeven worden. Zonder tekort te hoeven komen. Zonder onder te hoeven gaan.
'Kijken, kijken, niet kopen' zeggen mensen in de hele wereld als ze een Nederlander ontwaren en ik herken dat wel. Ik ben ook zo.
En mogelijk zijn we allemaal zo. Alle mensen die het eigenlijk wel lekker rustig vinden nu, dat we binnen mogen blijven, niets hoeven te doen buiten de deur, niet deel hoeven te nemen, niet actief hoeven te zijn, niet sociaal hoeven te doen.
Mijn associatieve hoofd komt fijn tot rust nu ik eindelijk de tijd en ruimte vind om mijn tempo aan te houden bij alles wat ik doe en niet telkens onderbroken word doordat er een afspraak nagekomen moet worden buitenshuis.
'Home sweet home' is de essentie van mijn positieve gevoel over deze periode.
Genieten van wat ellendig is voor anderen is een gek verschijnsel. Als je niet oppast krijg je last van misplaatst schuldgevoel over je eigen genietmomenten en fijne ervaringen. Als je niet uitkijkt durf je niet meer hardop te lachen als er iets grappigs gebeurt als je even je neus buiten de deur steekt voor een noodzakelijkheid die binnen niet (meer) te vinden is.
Als je niet op je hoede bent verander je buiten de deur zonder het door te hebben in een zuurpruimerige blik opzettende serieus mens dat alles zeer ernstig neemt en vooral geen kwinkslagen bezigt of glimlacht naar vreemdelingen.
Ik pas dus op, ben op mijn hoede en kijk uit. Want hoewel ik net zo min als wie dan ook wacht op ziek worden door het Coronavirus, ik wacht evenmin op een zelf gevoede depressieve denktrant die ik niet meer af kan schudden en die me naar beneden zuigt en mijn binnentijd verziekt en zwaarder maakt dan bij me past. Ik ben een vlinder, een zwevende ziel die haar eigen weg vindt, van bloem naar bloem.
Een vlinder vang je niet, een vlinder laat je dwarrelen en kijk je verlangend na als ze zich weer van je af beweegt.
Ik dwaal rond in letters.
Wil je me vinden dan is lezen de beste route. Lezen tot je ziet dat je vooral jezelf terugvindt, je echte diepste zelf, het kind dat je ooit was. Dat durfde wat je je als volwassene niet meer denkt te kunnen mogen permitteren wegens serieuzer zaken en verplichtingen en andere onrust veroorzakende elementen die het kind in je doen wegvagen.
Voorkom dat het kind in je stampvoetend van zich doet weten.
Lach het leven toe.
Juist nu.
Zweef als een vlinder nu de cocon ons allen nog gevangen houdt in onze huizen.
Maak je vleugels vrij en vind jezelf opnieuw uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten