Mijn favoriete staat van zijn is de staat waar mensen die mediteren naar streven, een soort van staat waarin emotie niet bestaat en je alles zonder enige heftigheid waar kunt nemen.
Wat ook wel door professionals in bepaalde beroepen gezien wordt als een gezonde uitgangspositie om met mensen in contact te treden.
Waar de meeste mensen dus moeite doen om deze staat te bereiken, omdat ze van nature die staat niet kennen, ben ik van het omgekeerde type heb ik onlangs helder in beeld gekregen.
Mijn leven lang heb ik geleefd vanuit een soort van 'zen'-staat van zijn. Ik heb geen heftigheden in mijn binnenste, ik ben permanent in een stand die het beste beschreven kan worden als 'neutraal'.
Dat is overigens iets totaal anders dan onverschillig of onbereikbaar of ongevoelig.
Laat ik het vergelijken met een beker gevuld met water.
In mijn geval staat de beker keurig halfvol gevuld met een laag water die keurig stil staat.
Wat ik ook doe, de waterlaag blijft kalm meebewegen met mijn dagelijkse bezigheden en verandert niet van hoogte.
Bij de meeste mensen is hun beker gevuld met andere vloeistof. Vaak een wat troebele versie waar nu en dan een luchtje uit te voorschijn komt als ze in een emotie schieten.
Soms ook een heel heldere vloeistof die dan ineens kan verdampen of keihard kan worden, wat de persoon in kwestie ongrijpbaar of onbereikbaar maakt op emotievlak.
In mijn geval ben ik uitermate goed bereikbaar en ook zeer beïnvloedbaar, als ik niet mijn beker met water angstvallig in eigen beheer hou.
Het water kan gevuld worden met wat anderen er in gooien met opmerkingen of handelingen.
Het water kan gaan koken als anderen er hitte aan toevoegen.
Het water kan gaan verkillen als anderen onbereikbaar reageren.
Het water raakt troebel als ik niet in staat ben de erin geworpen woorden van anderen er weer uit te vissen.
Dat kost me veel energie.
Soms is het eenvoudig. Op die momenten dat ik besluit mijn emoties (het water) te laten doen waartoe het uitgedaagd werd, zich vertonen in volle kracht.
Het water gaat dan kolken en komt tot bovenaan de rand van de beker.
In de realiteit van alledag heet dat 'ontploffen' en ik doe het zelden.
Als het gebeurt is het het beste (zo ben ik gaan beseffen) dat proces niet tegen te houden, omdat het een filtermethode is die het water weer zuivert van alles wat er niet in thuishoort.
Dat is voor de omstanders een hele opgave, want het kolkende water is niet wat ze kennen als bij mij horend.
Ze weten echter niet dat ze groot gelijk hebben en toch dit proces moeten laten plaatsvinden op het moment dat het ontstaat.
Ik weet uit ervaring dat als het proces gaande is, het gewoon uit moet woeden tot het voorbij is, waarna het water weer stil zal worden en rustig zal meebewegen met de beker waar het zich in bevindt.
Mijn 'zen' is een rustig water dat kalm aanwezig is in mij en zich niet laat verstoren door wat dan ook.
Heb jij dat natuurlijke 'zen' gevoel niet, dan begrijp ik dat je ontploffen angstaanjagend vindt. In jouw geval zal het immers niet altijd leiden tot een kalm vervolg als het allemaal uitgewoed is.
In mijn geval wel.
En naar ik vernam van meerdere autisten, in veel gevallen geldt dat voor hen ook.
Kom je een ontploffende autist tegen? Blijf dan kalm en denk aan het stilstaande water in de beker dat even op standje overstroming aanbeland is en het nodig heeft om met rust gelaten te worden tot de rust weer kan keren.
Een vijver waar je stenen (woorden) in blijft gooien zal ook nooit een spiegelend oppervlak gaan laten zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten