Het nut van gesloten vragen communicatie

Communicatie is en blijft een ingewikkeld iets. 

Voor alle mensen. Vooral als het schriftelijk moet (we menen zoveel te snappen uit de non-verbale communicatie dat we zelfs gaan denken dat we op grond van geschreven teksten gevoelens kunnen duiden......).

In een autistisch brein zijn er heel logische oplossingen gevonden voor het probleem van communicatie die ingewikkeld is. 

Er is een vereenvoudigend systeem ontworpen in onze hoofden (ook het mijne, daarom weet ik het) waarin nuances door nader onderzoek bepaald worden. 

Dat levert het fijnmazige systeem op van:

Gesloten vraag stellen. Antwoord krijgen. 
Nieuwe gesloten vraag stellen. Antwoord krijgen. 
Nog een specifiekere gesloten vraag stellen. Antwoord krijgen. 
Algemene checkvraag stellen. Antwoord krijgen. 
Nog een verbijzonderings gesloten vraag stellen. Antwoord krijgen.

Een voorlopige conclusie trekken en die checken. Antwoord krijgen.

Tevreden het gesprek op een ander thema kunnen laten overgaan.

Dit is echter niet hoe mensen zonder autisme communiceren. 
Die zijn meer van trial and error.

Dus gokken dat ze met een open vraag een goede reactie krijgen. 
Kiezen op grond van het antwoord op die open vraag hun visie op de onderhavige kwestie. 
En gaan over naar het volgende punt. 
In de VERONDERSTELLING dat beide partijen nu over exact dezelfde informatie beschikken.

Tijdens praten over het volgende punt blijkt echter dat er toch een vergissing plaats heeft gevonden en ontstaat de eerste spraakverwarring. 
Wordt die niet opgemerkt, dan zal het een geheel eigen leven gaan leiden en zijn mensen zonder autisme in staat om volkomen van elkaar af te drijven in hun gesprek dat door henzelf ervaren wordt als 'begrijpen wat de ander zegt en bedoelt'.

Ziet een autist iets dergelijks plaatsvinden, dan kan het zomaar dat er gesloten vragen op de gesprekspartners afgevuurd gaan worden.......let wel, ter verduidelijking van een gesignaleerd communicatieprobleem!