zaterdag 28 oktober 2017

Uit de kast of zoiets, maar was er wel een kast?



Ik heb mijn leven lang er voor gestreden dat mensen normaal om zouden gaan met mensen met een handicap, of op welke wijze dan ook 'anders dan de norm'. Dat was ingegeven door het feit dat ik een blinde vader heb en een slechtziend (en ook nog geadopteerd) zusje en er mijn hele leven mee geconfronteerd werd dat waar ik 'mijn vader' en 'mijn zusje' zag, de hele wereld 'de blinde' en 'het adoptiefkind' zag.
En daar vaak dan ook een bepaalde reactie aan verbond. Die ik niet zag als ze met mij omgingen of met wie dan ook.

Die strijd kwam door mijn diagnose in een totaal nieuw licht te staan en heeft me echt helemaal ondersteboven geschopt.
Want waar ik voorheen dacht dat hoe ik met mijn vader en mijn zusje omging voor ieder mens haalbaar moet zijn, want ik ben net zo normaal als iedereen en ik kan het ook, bleek nu dat ik ook op dat punt met een kronkel in mijn hoofd rondliep (ik heb heel veel dingen op de kop en ondersteboven en achterstevoren in mijn hoofd gekregen, omdat ik niets wist van mijn eigen constructie waar autisme toch wel cruciaal bij is).
Niet langer was ik behorend tot de groep die 'normaal moest doen'. Nee, ik bleek altijd al behoord te hebben tot de groep 'waar iets mee is'.
Dat was schokkend.

Omdat het mijn argument totaal onderuit haalde!

En ik hou er niet van om mensen iets op de mouw te spelden dat niet klopt. Dus het was een totale verstoring van mijn zelfbeeld.
Ik had staan 'preken voor eigen parochie'.......zonder het te beseffen ook nog eens!

Intussen (4 jaar na de diagnose) heb ik weer vrede met mijzelf. Mijn visie is nog steeds dezelfde:  

behandel mensen zoals je ook graag zelf behandeld zou willen worden, 

laat jouw 'normaal' voor iedereen gelden. Ook als je ze waarneemt als 'abnormaal' of 'afwijkend'.
Iedereen is zoals hij/zij is en heeft het er zelf ook maar mee te doen. We hebben geen van allen onszelf gemaakt.
Dus, doe niet zo raar tegen mensen als ze iets over zichzelf vertellen dat je zelf (gelukkig?!) niet hebt. Wees gewoon geïnteresseerd in hoe het leven is als je dat wat jij niet hebt wel hebt.

Mijn vader was predikant. Ik ook.
En dankzij zijn blindheid heb ik mijn gezichtsblindheid nooit als een probleem ervaren, hij kon het immers ook niet, mensen herkennen.
Pas toen ik de diagnose kreeg en me ging realiseren dat het onderdeel is van heel wat meer eigenaardigheden bij mij, die gezichtsblindheid, ontstond er een echt probleem.
Ik had gewoon de verkeerde baan, zo bleek. Mijn vaders handicap was geen echte handicap gebleken, de mijne was en is dat wel degelijk, juist omdat het sociale element nogal een grote rol speelt bij een predikant. En daar is mijn vader dan weer toevallig een stuk beter in dan ik.
Op papier merk je weinig tot niets aan mij, want ik heb veel geleerd in mijn leven. Maar krijg je me onverwacht aan de telefoon of kom je me zomaar tegen, dan val ik wel degelijk op.
Alleen.....niet genoeg om uit de toon te vallen........wat mijn handicap toch echt tot een heel ingewikkelde maakt.

Ik lijd er niet (meer) aan. Ik geniet van mijn anderszijn en onderzoek waar dat goed tot zijn recht kan komen zonder mij een gek gevoel van anderszijn te bezorgen. Ik ben ook graag normaal zoals iedereen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten